Rozdział 34

Carolyn z nieco naburmuszoną miną wyszła z budynku, zmierzając prosto do samochodu Malika. Kilka minut po siódmej rano opuścili jego mieszkanie, by pojechać do jej domu. Carrie potrzebowała przecież wziąć prysznic, przebrać się i spakować kilka potrzebnych rzeczy. Co więcej, musiała również uzgodnić z ojcem kwestię jej wyjazdu i ubłagać Harrego i Maxie, aby zajęli się jej przyjaciółmi z Nowego Jorku. Nie czuła się z tym najlepiej. W końcu Lucas i Amy przyjechali tutaj dla niej, a ona niemalże na każdym kroku starała się wymknąć do Zayna.

Tym razem jednak było trochę inaczej. Głęboko w duchu miała nadzieję, że John zabroni jej jechać, a Harry powie, iż ma dość niańczenia kogokolwiek. A wszystko po to, by nie musiała się mierzyć z rodziną Malika. Bo chyba po to tam jechali, prawda?

- Carrie! – Usłyszała za sobą. Momentalnie się odwróciła, najwyraźniej chcąc chwycić się ostatniej nadziei. Czegokolwiek, co mogło ją uratować przed niewiarygodnym stresem i niepewnością.

Lucas biegł w jej stronę z szerokim uśmiechem, wymachując małym urządzeniem.

- Zapomniałaś telefonu – wyjaśnił, podając jej komórkę.

- Dzięki, Luck – odpowiedziała, odruchowo spoglądając w stronę samochodu Malika.

Chłopak stał oparty o drzwi swojego auta, z uwagą śledząc każdy jej ruch. A raczej ruch Lucasa. W jednej dłoni trzymał zapalonego papierosa, którego co kilka chwil unosił do ust, by móc się nim zaciągnąć.

Waliyha wychylała się z okna przy tylnych siedzeniach, uśmiechając się szeroko. Jej uśmiech wydawał się jeszcze bardziej poszerzyć, kiedy Malik mruknął coś pod nosem.

- Baw się dobrze, Blake – dodał przyjaciel jasnowłosej, po czym przytulił ją lekko.

Po chwili, która – przede wszystkim dla Zayna - zdawała się trwać wieczność, Lucas oddalił się i zniknął za drzwiami wejściowymi.

Carrie ślamazarnym krokiem podeszła do samochodu.

Powróciła już do swojego dawnego stylu i w żadnym razie nie przypominała dziewczyny z wczorajszego wieczora. Jej kręcone, blond włosy opadały luźno na ramiona, a kolorowa, kwiecista sukienka falowała przy każdym kroku. W jej stroju nie było ani jednego stonowanego elementu – nawet podręczna torebka, czy balerinki zachwycały swoim kolorem.

Nie czekając aż Malik skończy palić, szybko zajęła swoje miejsce w samochodzie.

- Zayn chyba nie lubi twojego przyjaciela – odezwała się Waliyha, rozsiadając się wygodnie na tylnych siedzeniach. Miała je wszystkie dla siebie.

- Niestety nie przypadli sobie do gustu – przyznała smutno blondynka, po czym szybko odwróciła głowę do swojej rozmówczyni. Jej oczy świeciły chęcią uzyskania nowych informacji. – Mówił ci coś na temat Lucasa?

Walie uśmiechnęła się szeroko, jednak w ramach odpowiedzi mrugnęła jedynie porozumiewawczo. Tylko, że nawet gdyby chciała coś powiedzieć, było już za późno, bowiem Zayn otworzył drzwi auta i zajął miejsce kierowcy.

- Gotowe? – Zapytał. Na jego twarzy nie widniał już ten uśmiech, co niecałą godzinę temu, ale mimo wszystko wydawał się nie tracić całkowicie dobrego humoru.

- Nie do końca – wyznała Walie ze słyszalnym jękiem. – Miałam nadzieję, że zostanę jeszcze trochę w Londynie.

- Zostałabyś, gdybyś mi wcześniej powiedziała, po jaką cholerę tu przyjechałaś – wyjaśnił Zayn, odpalając silnik. Kilka sekund później wyjechali na drogę.

- Co? – Oburzyła się dziewczyna. – Dlaczego wcześniej o tym nie powiedziałeś? Jeśli chcesz to ci wszystko powiem!

Wydawała się nagle pełna emocji. Zdecydowanie dowodem tego była jej niezwykle żywa gestykulacja.

- Chciałam po prostu odpocząć! W ciągu ostatnich dni w domu zrobiło się potwornie. Cały czas się z kimś kłóciłam! Jak nie z mamą, to z Safaą. Do tego jeszcze Donyia i jej głupi chłopak. Idzie zwariować!

- Rozumiem – oznajmił Malik, ani na chwilę nie spuszczając wzroku z drogi. Carrie natomiast całą swoją uwagę skupiła na oknie, podziwiając widoki za szybą. Nie chciała się mieszać w rozmowę rodzeństwa.

- Czy to znaczy, że jedziemy teraz z powrotem do twojego mieszkania? – Zapytała z nadzieją, nachylając się pomiędzy przednimi fotelami, by spojrzeć na brata. Blake również zerknęła na Zayna, z całych sił próbując udawać, że wcale jej to nie obeszło, choć dobrze wiedziała, że nędzna z niej była aktorka.

- Nie – odpowiedział spokojnie Zayn, zupełnie rujnując wszystkie nadzieje. – Walie, nie bądź egoistką. Powiedziałem przecież Carrie, że jedziemy, więc jedziemy.

Carolyn momentalnie poprawiła się na fotelu.

- Nie zwracajcie na mnie uwagi – oznajmiła, już z pełnym zaangażowaniem włączając się do rozmowy. – Jak dla mnie równie dobrze możemy wrócić do ciebie do mieszkania.

Niestety nie były to słowa, które mogły choć w najmniejszym stopniu przekonać Zayna. Mulat bowiem wciąż wpatrywał się w przednią szybkę i wciąż jechał przed siebie. Ani myślał, by zawracać.

Co istotne, nagle dało się odczuć dziwnie napiętą atmosferę. Żadne z nich nie odzywało się przez długi czas. Nawet cicha muzyka wydobywająca się z głośników w samochodzie nie poprawiła sytuacji.

- Walie – odezwał się niespodziewanie Malik. – Załóż słuchawki.

- Po co? – Prychnęła. Jej dobry humor poszedł w zapomnienie. Tak samo zresztą, jak jej brata.

- Po prostu załóż te cholerne słuchawki!

Carrie poczuła, jak jej mięśnie się napinają. Uwielbiała przebywać z Zaynem, jednak kłótnie z nim były zdecydowanie najcięższą sprawą. Nawet z rodzicami nie było tak źle. Malik z łatwością potrafił wprowadzić do jakiejkolwiek relacji napięcie. Mógłby się ubiegać o status „mistrza” w tej kwestii.

Waliyha z głośnym westchnieniem wyjęła ze swojej torby komórkę i słuchawki. Zayn, oczywiście, we wstecznym lusterku obserwował siostrę. Ale zanim ta włożyła słuchawki do uszu, Mulat ponownie dał o sobie znak.

- I zapnij te cholerne pasy! – Warknął.

Napięcie rosło, a Carrie czuła się coraz bardzie niekomfortowo. Nie miała pojęcia, dlaczego Zayn zażądał, aby Walie włączyła sobie muzykę. Co miał jej takiego ważnego do powiedzenia?

- Nie wydajesz się zbyt podekscytowana wycieczką do Bradford – powiedział, gdy siostra wykonała już wszystkie rzeczy, o które prosił.

Carolyn westchnęła cicho. Oczywiście, że nie była zbytnio podekscytowana. Jechali do jego rodziny i – jakby nie patrzeć – Malik musiał ją przedstawić swoim krewnym. Nie miała pojęcia, co się wydarzy, ani jak ją przyjmą. Co więcej, już jutro wyjeżdżała z Londynu, a Malik zdecydował się na ten poważny krok w momencie, gdy chciała go mieć tylko dla siebie. Była nieco zdezorientowana.

- Nie wiem dlaczego to robisz – odpowiedziała, wzruszając ramionami. – Jutro wyjeżdżam. Poznanie twojej rodziny jest jakby… - urwała.

- Bez sensu? – Dopowiedział. Jego głos nie był już tak szorstki, jak jeszcze chwilę temu. Nagle złagodniał i stał się niemal współczujący.

Teraz Carolyn już kompletnie nie wiedziała, co się dzieje.

- Wyluzuj, Hollywood – powiedział z uśmiechem, jeszcze bardziej ją dezorientując swoją nagłą zmianą humoru. Ten mężczyzna był niemożliwy! – Zabrałem cię z Londynu, bo to jest jedyny sposób, by mieć cię tylko dla siebie. Nie mam zamiaru się dzisiaj tobą dzielić z nikim z twojej rodziny, ani tym bardziej z tym pieprzonym chłoptasiem.

Oczywiście, bez wyzwania Lucasa długo by nie wytrzymał.

- O to w tym wszystkim chodzi? – Zapytała z nagłym uśmiechem. Wszelkie wątpliwości poszły w zapomnienie.

- Pewnie, że tak – wtrąciła Walie. – A myślałaś, że ten wyjazd jest po to, by mnie odwieźć bezpiecznie do domu?

Tak, Blake brała to pod uwagę. Zayn pokazywał swoją opiekuńczość wobec siostry bardzo wyraźnie, dlatego dziewczyna sądziła, że powrót Waliyhii był głównym powodem tej całej „wycieczki”.

- Miałaś słuchać muzyki – warknął Zayn mocno poirytowany.

- Nie – oburzyła się Mulatka. – Powiedziałeś, żebym założyła słuchawki, a to różnica.

Carrie roześmiała się głośno. Uwielbiała tę dziewczynę. Tak samo zresztą, jak sposób, w jaki z łatwością wprowadzała Zayna w rozdrażnienie. Wyglądało na to, że była jedną z nielicznych osób, których Zayn nie mógł kontrolować.

- Wiedziałaś przecież, o co mi chodziło!

- To, że wiedziałam nie ma nic do rzeczy. Zawsze narzekasz, że się ciebie nie słucham, więc teraz zrobiłam dokładnie to, o co prosiłeś.

Carrie, z myślą o zażegnaniu sprzeczki, podgłośniła radio. Jej dobre chęci jednak spełzły na niczym. Rodzeństwo awanturowało się bowiem tylko głośniej.

Wyglądało na to, że zapowiadała się całkiem długa podróż…

~*~

Czarny Mercury Comet zaparkował na podjeździe pod niewielkim domkiem jednorodzinnym. Wokół budynku nie znajdowało się żadne ogrodzenie. Było za to mnóstwo kwiatów – najróżniejsze kolory i gatunki. Mnóstwo drzew i krzewów. Zupełnie, jak w jakimś magicznym ogrodzie.

- Witaj w domu, Zayn – powiedziała z irytacją Walie, po czym wysiadła z samochodu. Przeciągnęła się i podeszła do bagażnika, by wyjąć swoją torbę. Oczywiście, w żadnym razie nie próbowała zamaskować swojego niezadowolenia.

- Zostaw to! – Zawołał, wysiadając za siostrą. Podbiegł do niej i szybko zabrał od dziewczyny bagaż. – Chcesz nabawić się przepukliny?

- Mówisz, jak babcia – jęknęła. Odwróciła się od niego plecami i po prostu pokierowała się w stronę do domu.

Carrie naprawdę bardzo lubiła siostrę Zayna, jednak chwilami wydawało jej się, że jest jeszcze bardziej skomplikowana, niż sam Malik. A to bez wątpienia nie było łatwe do osiągnięcia. Pozostawało jej tylko mieć nadzieję, że reszta domowników nie miała podobnych charakterów do tej dwójki.

Blake wyszła z samochodu, po czym spokojnym i naprawdę wolnym krokiem podeszła do Zayna. Ten, wyczuwając jej nagłe onieśmielenie, uśmiechnął się szeroko i objął ją ramieniem.

- Nie są wcale tacy źli – powiedział pocieszająco. – Mama jest odrobinę szalona, a moje pozostałe siostry miewają czasem absurdalne pomysły, ale da się z nimi dogadać.

Carolyn nie do końca wiedziała, w jakim znaczeniu użył słowa „szalona”, ale w konsekwencji postanowiła się nie dopytywać. Nie chciała jeszcze bardziej się stresować perspektywą poznania reszty Malików.

- Zannie! – Zawołał słodki głosik, tym samym odrywając uwagę Malika od Carolyn. I zaledwie kilka sekund później w ramiona Mulata wpadła drobna dziewczynka. – Mama mówiła, że przyjedziesz dopiero za kilka dni, ale ja widziałam, że będziesz tu wcześniej. Tęskniłeś za mną, prawda?

Chłopak roześmiał się głośno, radośnie i zupełnie szczerze. Proszę się więc nie dziwić, że Carrie na chwilę straciła oddech.

- Pewnie, że tęskniłem – odpowiedział z uśmiechem. Dopiero po chwili odstawił ją na ziemię. – Wiesz, mała, muszę ci kogoś przedstawić.

Dziewczynka oderwała swoje spojrzenie od Malika, więc Carrie dopiero teraz w pełni mogła zobaczyć jej uroczą twarz. Definitywnie była siostrą Malika. Nie dość, że mieli tą samą cerę, kolor włosów i rysy twarzy, to dodatkowo zdradzały ich czekoladowe oczy. Byli do siebie podobni, chociaż znacznie różnili się wiekowo. Mała – jak ją nazwał Zayn - miała na oko dziewięć lat.

- Safaa, poznaj Carrie, moją dziewczynę. Carrie, to jest Safaa, moja młodsza siostra.

Carolyn posłała dziewczynce szeroki uśmiech, ale ta nieco się speszyła. Schowała się za swoim bratem, nagle tracąc pewność siebie.

- Ale Zannie – szepnęła, ciągnąc go za koszulkę – czy ona nie jest za ładna na twoją, no wiesz, dziewczynę?

Blake zachłysnęła się powietrzem, a Mulat nieco się skrzywił.

- Tak – odpowiedział, kręcąc już w rozbawieniu głową. – Zdecydowanie jest za ładna.

Objął małą Safaę ramieniem i wskazał głową w stronę domu.

- Chodźmy lepiej, zanim znowu usłyszę od mojej małej siostrzyczki coś niesłychanie miłego.

Safaa zaśmiała się głośno.

- Mówiłam prawdę, Zannie – wyznała, używając słodkiego zdrobnienia jego imienia. – Ona jest dla ciebie za ładna. Widziałeś jaką ma śliczną sukienkę? Mam taką samą!

Jakoś Malika nie dziwił fakt, że jego dziewięcioletnia siostra ma podobną sukienkę do Carrie. Jakby nie patrzeć, nigdy nie potrafił zrozumieć stylu panny Blake.

Po krótkiej chwili spaceru weszli do domu Malików. Mulat odstawił walizkę siostry w korytarzu, po czym wyciągnął rękę w stronę Carolyn. Do tego posłał jej delikatny uśmiech, który, jego zdaniem, miał dodać jej pewności siebie.

- Mama jest w kuchni – oznajmiła radośnie Safaa, prowadząc brata i jego dziewczynę w odpowiednim kierunku. – Gotuje obiad. Ciocia Abby, wujek Robert, kuzyn Jawaad i Eddy przychodzą za godzinę.

- Świetnie – zawołał Mulat, jednak Carrie wcale nie czuła, aby ta sytuacja mogła być nazwana „świetną”. Znacznie bliższe wydawało się określenie „katastrofa”.

- Mamo, mamo! – Zawołała Safaa, puszczając rękę brata i wbiegając do kuchni. Skakała radośnie i piszczała, ciągając swoją rodzicielkę za fartuch, ale ta i tak nie miała zamiaru się odwrócić. Była zbyt skupiona na nakładaniu lukru na upieczone babeczki.

- Spokojnie, kochanie. Zaraz ci pomogę, tylko dokończę tutaj.

- Ale mamo, Zayn przyjechał!

- Kochanie, Zayn przyjedzie dopiero –

Przerwał jej cichy śmiech Mulata.

- Kurka wodna! – Zawyła kobieta, lekko podskakując. Wydawała się być przestraszona. – Gałganie ty mały! Dlaczego mnie tak zachodzisz z zaskoczenia? Chcesz żebym zawału dostała, czy co?

Patricia była piękną, ciemnowłosą kobietą, o szerokim i uroczym uśmiechu. Biła od niej niesamowita szczerość i wydawała się być niezwykle optymistyczną osobą. Co więcej, Carrie zrozumiała, co Zayn miał na myśli mówiąc, że jego mama jest odrobinę „szalona”. Zdecydowanie było to powiedziane w pozytywnym znaczeniu.

- Przywiozłeś ze sobą gościa! – Zawołała, klaszcząc w dłonie. Nagle nie była już zła na syna za to, że ją wystraszył. Zdaje się, że już nawet o tym nie pamiętała. – Co tak stoisz, Zayn? Może przedstawisz nas sobie?

Zayn pokiwał głową, jednak zanim był w stanie coś powiedzieć, wyprzedziła go Safaa.

- To jest dziewczyna Zayna, mamo! Ma na imię Carrie. Prawda, że ładnie?

Patricia zmarszczyła brwi zerkając to na Zayna, to na nowo przybyłą dziewczynę. Carolyn miała wrażenie, że poświęca jej znacznie więcej uwagi, niż zwykle się to robi przy pierwszym spotkaniu i nie miała pojęcia, jak powinna się przez to zachować.

- Nie opowiadaj głupot, Safaa – odezwała się w końcu Patricia.

- Mamo. – Tym razem w końcu przemówił Mulat. – To jest Carrie, moja dziewczyna.

Jasnowłosa nie wiedziała, dlaczego kobieta złapała się za serce, nie wiedziała również, dlaczego porwała ją w objęcia i śmiała się wesoło, co jakiś czas mówiąc coś w zupełnie obcym języku.

Zdecydowanie rodzina Malików nie miała sobie równych.

~*~

Carolyn wybuchła śmiechem, próbując uwolnić się z objęć Malika. Znajdowali się w jego dawnym pokoju, w którym – jak twierdziła Patricia – nie zmieniło się zupełnie nic od czasu jego wyjazdu z Bradford do Londynu. Jasnowłosa spędziła więc całkiem dużo czasu na śledzeniu jego półek z książkami, czy przyglądaniu się zdjęciom w ramkach. I zapewne robiłaby to jeszcze dłużej, gdyby Zayn nie wyraził głośnego sprzeciwu i nie zaniósł jej na łóżko. Jakby tego było mało, przygniótł ją swoim ciałem, tym samym nie pozwalając na jakikolwiek większy ruch.

- Masz naprawdę uroczą rodzinkę – powiedziała Carolyn z uśmiechem.

Zaraz po tym, jak matka chłopaka wypuściła ją ze swoich objęć - co wcale nie nastąpiło tak szybko – Blake poznała starszą siostrę Zayna. Dziewczyna wydawała się być najspokojniejszą osobą z całej gromadki, ale przecież pozory mogły mylić.

- Daj mi znać, kiedy będą zbyt przytłaczający, to wymkniemy się do tego łóżka – zaproponował, wcale nie kryjąc swoich intencji. Szczególnie, że zaraz potem pocałował ją w szyję.

- Tak, świetny pomysł – zakpiła Carolyn. – Naprawdę świetny!

- Wiedziałem, że ci się spodoba.

- Ja natomiast nie wiedziałam, że nigdy nie przyprowadziłeś tu żadnej dziewczyny.

Zayn przewrócił teatralnie oczyma.

- To nic wielkiego. Mama trochę przesadziła z tą reakcją.

Być może. Niemniej Carolyn miała ochotę skakać ze szczęścia.

- Zayn! – Krzyk pani Malik był tak głośny, że mimo dzielącego ich piętra, nie było możliwości, by go przegapić. – Chodźcie mi pomóc! Trzeba nakryć do stołu!

W tym domu nie było możliwości się nudzić.

Mulat jęknął, ale mimo to wstał z łóżka i wyciągnął rękę do Carolyn, by pomóc jej się podnieść. Zdaje się, że jego mamie po prostu się nie sprzeciwiało. Dlatego już chwilę później stali w kuchni, czekając na przydzielenie zadań.

- Przynieś wszystkie krzesła do jadalni – powiedziała stanowczo do syna. -  Musimy się jakoś zmieścić przy tym stole – dodała już nieco weselej. Najwyraźniej tą ciągłą zmianę nastrojów Malik musiał odziedziczyć właśnie po niej.

Zayn zniknął już po chwili.

- A ty, kochanie – kontynuowała Patricia – pomożesz mi z tą sałatką.

Carolyn miała przeczucie, że skoro Malik pokornie słuchał tej kobiety, to ona tym bardziej powinna chodzić, jak w zegarku. Umyła więc szybko ręce i zabrała się do pracy. Wiedziała jednak, że jej obecność w kuchni nie jest przypadkowa. Czekało ją przesłuchanie. I, oczywiście, nie myliła się.

- Długo znasz Zayna? – zapytała po chwili, niby dla niepoznaki.

- Prawdę mówiąc, to nie – wyznała. – Przyjechałam na miesiąc na wakacje do taty.

- Och, czyli jesteś spoza Londynu? Całkowicie to rozumiem. To miasto również nie jest dla mnie. Za dużo się tam dzieje. Ja wolę spokój i ciszę. Ale mój Zayn, to co innego. On uwielbia być w centrum tego wszystkiego i zupełnie zapomina, że to nie jest dla niego dobre. Ten chłopak uwielbia wpakowywać się w kłopoty. Dlatego tak się cieszę, że w końcu skupił się na czymś rozsądnym. Studio to świetny pomysł, prawda? To tam się poznaliście? Też masz te absurdalne rysunki na ciele? Zresztą, nieistotne. To twoja sprawa.

Dopiero po chwili Patricia zerknęła na Carolyn.

- Przepraszam, kochanie – powiedziała, śmiejąc się. – Zawsze za dużo gadam.

Zayn na pewno nie miał takiego problemu.

- W porządku.

- Wcale nie. – Machnęła ręką. – Po prostu jestem bardzo podekscytowana. Już dawno nie widziałam mojego syna takiego szczęśliwego i wiem, że to wszystko twoja zasługa.

Carrie nie była w stanie nic odpowiedzieć. Zupełnie zaschło jej w gardle.

- Och, przepraszam! Znowu robię to samo. Buzia mi się nie zamyka.

Blake uśmiechnęła się łagodnie.

- Zacznijmy od początku. Powiedz mi, skarbie, skąd jesteś?

Jasnowłosa nabrała głośno powietrza, już gotowa do rozmowy.

- Z Nowego Jorku, proszę pani.

Nagle, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, dobry humor Patricii minął.

- Z Nowego Jorku? Tego za oceanem?

- Tego samego.

Kobieta zmarszczyła brwi. Odsunęła się od kuchennego blatu, podchodząc do niewielkiego stolika. Odsunęła sobie krzesło i usiadła na nim, jakby nagle straciła wszystkie siły.

- Wcześniej powiedziałaś, że przyjechałaś tylko na miesiąc – powiedziała, próbując zrozumieć.

- Jutro wyjeżdżam – dodała Carrie. Jej głos był ledwo słyszalny. Zdawała się już rozumieć nagłą zmianę humoru kobiety.

Patricia nie odzywała się przez minutę, może dwie, ale ten czas dłużył się biednej Carolyn niemiłosiernie. Nie miała pojęcia, czy powinna się odezwać i przerwać moment milczenia, czy czekać, aż kobieta wykaże dalszą inicjatywę rozmowy. Stchórzyła i wybrała tę drugą opcję.

- Mam czwórkę dzieci – zaczęła nagle. Jej głos nie był już nasiąknięty podekscytowaniem. Był smutny, nieco się łamał. – Każde z nich kocham ponad życie i, przysięgam, zrobiłabym dla nich wszystko. Czasem zachowują się, jak małe potwory i mam ochotę je udusić, ale to całkowicie normalne. Podobno. Przez całe życie staram się chronić te dzieciaki przed całym złem tego świata. Wiem, że to nie jest w pełni możliwie, ale robię wszystko, co w mojej mocy.

Zatrzymała się na chwilę. Patrzyła w jakiś odległy punkt, skupiając na nim całą swoją uwagę. Ani na chwilę nie zerknęła na Carolyn.

- Dokładnie pamiętam dzień, w którym Zayn złamał sobie rękę. Bił się wtedy z takim chłopakiem z podwórka. Maxem. Chciałam zrobić jego matce awanturę światowego formatu, a przecież to nie ona była winna, a jej syn. Mój zresztą też. Miał wtedy osiem lat, więc krzyczenie na takiego brzdąca wydawało się głupie. Ale nie mogłam przeboleć, że mojemu małemu chłopcu stała się krzywda. – W jej oczach pojawiły się łzy.

Carrie przystąpiła z nogi na nogę, bojąc się tego, co kobieta chciała dalej powiedzieć. Jak się okazało, jej strach był w pełni uzasadniony.

- A teraz stoi przede mną dziewczyna – dodała, na jej twarzy pojawił się lekki uśmiech, ale w żadnym razie nie był wyrazem jakiejkolwiek radości. – Dziewczyna, która mówi mi, że już jutro złamie mojemu synowi serce…

ask.fm/charlie_lina.

Kocham Was! ♥