Rozdział 33

Malik, próbując sobie wmówić, że zniknięcie siostry jest tylko i wyłącznie wytworem jego wyobraźni, przeszukał jeszcze raz wszystkie pokoje. Dodatkowo, przez cały czas nawoływał jej imię, łudząc się, że mu najwyraźniej odpowie. Niestety.

Wpadł w panikę. I był to pierwszy raz, kiedy Carolyn mogła zobaczyć go w takim stanie. Zayn nie był tylko zły. Był roztrzęsiony i naprawdę przestraszony. A przecież nie należał do ludzi, którzy w jakikolwiek sposób okazują swoje emocje. Do tej pory świetnie się krył ze swoimi uczuciami i Carrie pewnych rzeczy mogła się jedynie domyślać.

- Spokojnie – przemówiła blondynka, mając najwyraźniej nadzieję, że w jakiś sposób do niego dotrze. – Pewnie zaraz –

Ale nie dokończyła zdania. Wyraz twarzy Malika wyraźnie mówił, by tego nie robiła.

Po chwili zwłoki z kieszeni swoich czarnych spodni wyciągnął telefon komórkowy i szybko wybrał odpowiedni numer.

- Nie odbiera – zawarczał do słuchawki.

W międzyczasie Carrie rozejrzała się po wnętrzu mieszkania, czując, że definitywnie coś tu nie gra. Czegoś brakowało. I nie chodziło tu wcale o Waliyhę.

Przeszła do innego pomieszczenia, starając się potwierdzić swoje przypuszczenia.

- Zayn – zaczęła, chcąc zwrócić na siebie uwagę Mulata. Ale ten wcale jej nie słuchał, po raz kolejny wybierał numer do swojej siostry. – Zayn! – Powtórzyła. Tym razem znacznie bardziej stanowczo.

Wróciła do chłopaka, stając tuż przed nim.

- Elvisa też nigdzie nie ma – oznajmiła.

Chłopak zmarszczył brwi, dopiero teraz poświęcając dziewczynie wystraczająco dużo uwagi.

- Słucham?

- Elvisa też nigdzie nie –

I ponownie nie dokończyła zdania, gdyż drzwi mieszkania się otworzyły, a w progu stanęła średniego wzrostu mulatka.

- A temu co? – Zapytała wskazując na swojego brata. – Wygląda, jakby spotkało go jakieś nieszczęście.

Gdy tylko zakończyła swoją wypowiedź, tuż za nią do mieszkania wszedł pies, sapiąc głośno. Od razu podbiegł do swojej miski z wodą i zaczął pić, siorbiąc przy tym głośno. Nagle jednak zatrzymał się, aby spojrzeć na swojego właściciela, jakby wyczuwał dziwnie napiętą atmosferę.

- Co ty, do diabła, sobie wyobrażasz? – Warknął Zayn w kierunku siostry. Jego głos był surowy i naprawdę nieprzyjemny.

- Wyluzuj, tylko zapytałam. Nie musisz mi przecież od razu się zwierzać. – Wzruszyła ramionami, kompletnie nie zdając sobie sprawy z tego, co jej brat miał na myśli.

- Jesteś pod moim pieprzonym dachem i jeśli wychodzisz masz mnie o tym informować!

Carrie momentalnie się wycofała. Wiedziała, że to sprawa pomiędzy tą dwójką i w żadnym razie nie powinna uczestniczyć w tej awanturze. Dlatego, starając się nie zwrócić na siebie najmniejszej uwagi, przeszła prosto do sypialni Zayna i zamknęła za sobą drzwi.

Elvis natomiast postąpił zupełnie odwrotnie.

Poczłapał w stronę rodzeństwa i położył się pomiędzy nimi, jakby nie chciał pozwolić, by zbliżyli się do siebie.

- Byłam na spacerze z psem. Wyluzuj.

- Nie mówi mi, co mam, do cholery, robić!

Waliyha momentalnie przybrała postawę obronną. Wyprostowała się, ręce założyła na biodra i wpatrywała się w brata nienawistnym spojrzeniem.

- Jaki jest twój problem? – Zapytała.

Chłopak zaśmiał się gorzko.

- Jesteś pod moją opieką i gdy wracam do domu ty masz siedzieć na swoim pieprzonym tyłku w moim mieszkaniu!

- Jestem prawie pełnoletnia – prychnęła.

- Jesteś moją siostrą i mam gdzieś, ile masz lat.

Pokręciła głową i zaśmiała się pod nosem. Jej zachowanie niestety jeszcze bardziej rozzłościło Zayna.

- I masz odbierać pieprzony telefon, gdy do ciebie dzwonię! – Zawył.

Nastała długa chwila ciszy. Dziewczyna najwyraźniej czekała, aż jej brat choć odrobinę się uspokoi. Nie mogła przecież prowadzić z nim rozmowy, kiedy wydawał się taki rozwścieczony.

- Rozumiem, że chcesz mnie dzisiaj odwieźć do domu? – W oczach Walie były widoczne łzy. Tyle że w żadnym razie ich nie wymuszała.

- Nie – powiedział krótko. Jego głos znacznie się uspokoił. – Niedziela jest moim ostatnim dniem z Carrie i nie mam zamiaru tego zmarnować na niańczenie młodszej siostry.

Mulatka pokiwała głową.

- Wyszłam tylko na spacer z psem – powiedziała smutno. – Nie chciałam cię rozzłościć. Zresztą, potrafię sama o siebie zadbać.

- Nie, nie potrafisz – odpowiedział stanowczo, wycofując się z korytarza i zmierzając prosto do swojej sypialni.

Zdecydowanie nie lubił, gdy coś wykradało się spod jego kontroli. Nie czuł się wtedy sobą i desperacko potrzebował odzyskania władzy.

- Idź spać, Walie! – Krzyknął zanim zamknął za sobą drzwi sypialni.

Carrie wpatrywała się w Zayna z wielką uwagą. Nie była pewna, co powinna zrobić. Wstać i przytulić go? Czy po prostu zignorować wszystko i czekać na jego pierwszy ruch?

Strach przed odrzuceniem zdecydował za nią. I po chwili była pewna, że podjęła dobrą decyzję.

Chłopak przeszedł przez pokój zupełnie ignorując jej obecność. Otworzył jedną z szuflad komody, wyciągając ze środka czarną koszulkę, po czym podał ją Carolyn.

- Przebierz się – powiedział stanowczo, a dziewczyna momentalnie zassała powietrze.

- W takim razie pójdę do łazienki – odpowiedziała dziwnie piskliwym głosikiem.

Malik pokręcił głową.

- Żartujesz sobie ze mnie? – Westchnął.

- Muszę się przebrać – przypomniała mu. – A to oznacza, że muszę pozbyć się moich ciuchów i założyć twoją koszulkę.

Spojrzał na nią w zdenerwowaniu.

- Pieprzyłem się z tobą i uwierz, kochanie, widziałem wszystko. Czego się więc wstydzisz, Hollywood?

Dziewczyna przewróciła oczyma, zaciskając mocno zęby. Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że jest zły i lepiej się z nim nie kłócić, ale nie chciała, aby tak brzmiało usprawiedliwienie na jego nieprzyjemne zachowanie.

- W takim razie się odwróć – zażądała.

Na twarzy Mulata pojawił się łobuzerski i zupełnie niespodziewany uśmiech. A gdy stawał do niej plecami, była pewna, że usłyszała jego cichy śmiech.

Jedna rzecz była pewna – nikt nie potrafił nadążyć za Zaynem Malikiem.

- Tylko nie podglądaj – upomniała go, po czym ruchem błyskawicy zrzuciła z siebie czarną sukienkę i stanik, a wciągnęła koszulkę Malika.

- Już możesz się odwrócić.

- Wiem.

Carrie zmarszczyła brwi, gdy z powrotem usiadała na łóżku.

- Słucham?

Malik puścił jej oczko, odwracając się do niej ponownie. I dopiero wtedy Carrie zauważyła małe lusterko stojące na komodzie.

- Ty dupku! – Jęknęła, zakopując się pod jego kołdrą.

- Sama kazałaś mi się odwrócić – usprawiedliwił się. Gdy jednak nie usłyszał od dziewczyny żadnej odpowiedzi, westchnął głęboko, a następnie zaczął się rozbierać. Najpierw ściągnął buty i skarpetki, potem spodnie i koszulkę. Zostając w samych bokserkach, spojrzał w stronę Carolyn, przyłapując ją na gorącym uczynku.

- Och, a ty możesz podglądać? – Zapytał.

- Pieprzyłam się z tobą i uwierz, widziałam wszystko. Czego się więc wstydzisz, Malik?

Zayn uśmiechnął się szeroko. I to nie tylko dlatego, że dziewczyna użyła jego wcześniejszej wypowiedzi w formie obrony.

Wspiął się na łóżko, układając swoje ciało nad Carolyn.

- Powtórz to. A przynajmniej pierwszą część zdania – powiedział z jęknięciem.

- Świnia – prychnęła, kręcąc głową z dezaprobatą. Nie mogła jednak powstrzymać szerokiego uśmiechu, który pojawił się na jej twarzy. Ubóstwiała takiego Zayna. I zdaje się, że jej uwielbienie do tego chłopaka wzrosło, gdy porwał ją w swoje ramiona i przyciągnął blisko siebie.

- Powinniśmy wrócić do tego, co robiliśmy na dole – powiedział tuż przy jej szyi.

Carrie roześmiała się promiennie.

- Chciałbyś.

- Chciałbym – potwierdził z jęknięciem. A jedna z jego rąk od razu powędrowała w stronę nóg dziewczyny.

- Zayn!

- Kochanie, wstrzymaj się jeszcze chwilę z tym krzyczeniem – odpowiedział zaczepnie, zupełnie nie przerywając wędrówki swojej ręki. Przynajmniej dopóki Carrie jej nie zatrzymała.

- Idziemy spać – zażądała.

- Jesteś moją dziewczyną od niecałej godziny i jeszcze nie zdążyliśmy tego uczcić – powiedział, przyjmując niezwykle zbolały ton głosu.

- Możemy to uczcić później? – Zapytała. – Kiedy Walie nie będzie w pokoju za drzwiami…

Malik westchnął głośno, po czym odsunął się od Carrie, by opaść na pościel tuż obok niej.

- Zdaje się, że dzisiaj obie próbujecie mnie zabić.

Blondynka uśmiechnęła się zaczepnie, po czy położyła na boku, by móc swobodnie przyglądać się Zaynowi.

W pokoju paliła się tylko jedna lampka, ale to światło w pełni wystarczało, by mogła zobaczyć jego doskonałe ciało w całej okazałości. Tatuaże, mięśnie i wszystko inne, co dodatkowo nadawało mu odpowiedniego charakteru.

Dziewczyna uniosła rękę, po czym przesunęła palcami po jego tatuażach.

- Powiedziałeś mi kiedyś, że każdy z nich ma jakieś znaczenie – zaczęła.

Zayn momentalnie spojrzał na nią, uśmiechając się delikatnie. Był wyraźnie zadowolony, że to zapamiętała.

- Jakie znaczenie ma ten? – Zapytała, sunąc palcem po wytatuowanym wężu.

Nie musiał spoglądać na swoje ramię, by wiedzieć, który wskazała. Niemniej odpowiedział dopiero po dłuższej chwili.

- To znak odrodzenia, regeneracji. Jest początkiem wielkich zmian.

- Co było dla ciebie tą wielką zmianą?

Zamyślił się na chwilę.

- Londyn – wyjaśnił. – Miałem się odrodzić.

Carrie ze znacznie większym zainteresowaniem spojrzała na Zayna.

- I odrodziłeś się?

Patrzył jej głęboko w oczy.

- Tak. Ale w pewnym momencie mojego pobytu tutaj o tym zapomniałem – zaczął. A potem powiedział coś, co na chwilę zabrało dziewczynie oddech: – Na szczęście przypomniałaś mi, po co tak naprawdę przyjechałem do Londynu.

Nie potrafiła powiedzieć, dlaczego to zrobiła, ale nagle przyciągnęła chłopaka do siebie, całując go namiętnie.

- Och, teraz masz ochotę na seks? Gdybym wiedział, że mój tatuaż tak na ciebie podziała, to od razu bym ci o nim opowiedział – zaśmiał się cicho, na nowo powracając do bycia zaczepnym i łobuzerskim Zaynem Malikiem.

- Siedź cicho – zażądała – i po prostu mnie całuj.

~*~

Carrie zamrugała powiekami, lekko ziewając. I choć dopiero się obudziła, nie potrzebowała przypomnienia o tym, gdzie i z kim była. Być może dlatego, że tuż przed łóżkiem z założonymi rękoma stał ciemnowłosy mężczyzna. Na jego twarzy widniał szeroki uśmiech, a oczy błyszczały tym dziwnym blaskiem. Ale w przeciwieństwie do Carolyn, on był w pełni ubrany.

- Wstawaj, śpiochu – zażądał, ani na chwilę nie przestając się uśmiechać.

- Która jest godzina?

- Prawie siódma rano – odpowiedział z optymizmem. Optymizmem zupełnie nie pasującym do godziny, o której mówił.

- Więc dlaczego stoisz przede mną i uśmiechasz się, jak idiota? – Zapytała, spoglądając na zegarek, by upewnić się w sytuacji. Ale Malik nie kłamał. Dochodziła siódma.

Carolyn mogła przysiąc, że usłyszała zza drzwi cichy chichot. Czyżby Waliyha?

- Obyś miał dobry powód, by mnie budzić o tej godzinie. W innym wypadku skopię ci tyłek.

Malik uśmiechnął się jeszcze szerzej. Zdaje się, że podobała mu się perspektywa dziewczyny, próbującej zrobić mu krzywdę. Ewentualnie była jeszcze ta druga opcja. Może jakimś cudem myślał, że ma dobry powód, by budzić Carrie po zaledwie dwóch godzinach snu.

- Jedziemy na małą wycieczkę – odpowiedział.

- O siódmej rano? Oszalałeś?

Zaśmiał się cicho. I zdecydowanie był to diabelsko seksowny dźwięk. Gdyby Carrie była odrobinę mniej zmęczona z pewnością ten melodyjny śmiech wyciągnąłby ją z łóżka i zaprowadził w ramiona tego mężczyzny.

- Ubieraj się, Hollywood. Do Bradford są cztery godziny drogi stąd, więc przynajmniej w samochodzie sobie pośpisz.

Dziewczyna momentalnie podniosła się do pozycji siedzącej.

- Gdzie?

- Do Bradford – powiedział, wzruszając ramionami.

Uśmiechnął się przy tym uroczo, co zdecydowanie zdezorientowało biedną Carrie. Nigdy nie przypuszczałaby, że tak słodki uśmiech może iść w parze z tak przerażającymi słowami.

Ale zrobił to. Będąc kompletnie roześmianym powiedział, że zabiera ją do Bradford – swojego rodzinnego miasta.