(Post niezwiązany z fabułą opowiadania.)

„Świąteczna niespodzianka”, czyli dowód na to,  że w święta wszystko jest możliwe... 

♪♫

Czarny Range Rover zaparkował pod jedną z londyńskich kamienic, zdecydowanie odróżniając się od pozostałych samochodów pokrytych białym puchem. Zima tego roku była bowiem niezwykle mroźna, a wyjście z domu bez grubych rękawic, czy ocieplanych kozaków groziło odmrożeniem sobie kończyn. Ta pogodna jednak wydawała się nie odstraszać niektórych ludzi, którzy wciąż pędzili od sklepu do sklepu, kończąc świąteczne zakupy. Nie odstraszała również pewnej grupy dziewczyn, które z pewnością nie miały zamiaru odstąpić od wyznaczonego przez siebie celu. Celu, który przerażał je same, jednak tak to już jest, że działając w grupie mamy większą odwagę i jesteśmy zdolni robić czasem naprawdę dość niecodzienne rzeczy.

We wnętrzu samochodu panowała głucha cisza, co było dość niezwykłą sprawą, biorąc pod uwagę, że każde jedno siedzenie było zajęte.

- Jestem głodna – odezwała się nagle Charlie, przerywając milczenie. Siedziały już od dobrych kilku minut w aucie, obserwując okolicę, a biedna dziewczyna nie mogła myśleć o niczym innym, jak o wigilijnej kolacji, która zbliżała się z każdą chwilą.

- Trzeba było myśleć o tym wcześniej – odpowiedziała Magda, podkręcając ogrzewanie w samochodzie. – Teraz będziesz musiała nie tylko poczekać na pierwszą gwiazdkę, ale i na wykonaną misję.

- Misję – odpowiedziała prychnięciem jedna z pozostałych dziewczyn. To była Martyna, w świecie Internetu znana również jako Birden. – Błagam, nie nazywajcie tak tego, bo od razu myślę, że robimy coś złego.

Siedząca obok niej Aleksandra roześmiała się głośno.

- Oczywiście, bo porywanie ludzi nie jest niczym złym – westchnęła, nie kryjąc ironii w swoim głosie.

- My go nie porywamy! – zaprotestowała Claudia, kręcąc przecząco głową dla podkreślenia wagi swoich słów. – My go pożyczamy.

Pozostałe cztery dziewczyny, momentalnie spojrzały w jej stronę, z tym samym zaskoczonym wyrazem twarzy.

- Pożyczamy? – zapytały chórem, na co Claudia ochoczo pokiwała głową.

Charlie jedynie wzruszyła ramionami, wracając do obserwowania okolicy.

- Ja tam wolę myśleć, że planujemy porwanie. To nadaje odpowiedniego dramatyzmu.

- Swoją drogą, gdzie on jest? – zapytała Ola, wzdychając głośno. – Czy nie powinien już tu być? Do diabła, jest już osiemnasta.

- Tu? – zapytała Magda. – Ale tu, jak we filozoficznej wersji pytania o nasz byt na tej planecie? Czy tu w znaczeniu „w naszym samochodzie”?

Zdaje się, że nikt jakoś specjalnie nie pędził z odpowiedzeniem jej na to pytanie. Jedynie Birden wykazała się zrozumieniem, klepiąc koleżankę po ramieniu.

- Cicho! – zawołała nagle Charlie, choć w tym momencie nikt się nie odzywał. – Idzie!

- Zayn! – pisnęła Martyna, choć każda z siedzących dziewcząt dokładnie widziała, kto zmierza ulicą, przechodząc kilka metrów od ich samochodu.

- Liam? – dodała Claudia, zupełnie zaskoczona, wskazując tym samym na towarzysza Zayna, idącego z nim ramię w ramię. – Chwila, chwila! Miałyśmy zająć się tylko Zaynem. Nie mamy tyle miejsca w bagażniku!

W tym momencie każda z nich wpadła w panikę, bowiem porwaniem Liama miał zająć się ktoś inny. Nie miały przecież wystarczająco miejsca w aucie na ułożenie w nim dwóch związanych facetów. No helloł!

 - To nic – westchnęła Magda. – Plan nie ulega zmianie. Robimy to co robimy, tyle że liny dzielimy na pół.

- Jak niby mamy sobie poradzić z dwoma rosłymi facetami? Z jednym? Nie ma problemu! Ale z dwoma? Pff. – Najwyraźniej Oli nieco zabrakło wiary w moc pięciu fanek.

- Nieważne! Do dzieła!

I zdaje się, że była to wystarczająca zachęta, gdyż zaledwie chwilę później Magda wyskoczyła z samochodu, zakładając na głowę czapkę Świętego Mikołaja i chwytając naszykowany dla niej worek. A raczej dla Zayna.

- Przepraszam, panowie! – zawołała dziarsko, w momencie, gdy pozostałe dziewczyny szykowały się do wykonania swojego zadania. Birden chwilę później wyszła z samochodu, podążając za swoją koleżanką, oczywiście, również trzymając w ręku worek, z tą różnicą, że ten przeznaczony miał zostać dla pana Payne’a. Zaledwie po kilku sekundach zwłoki również Ola i Claudia wyszły z auta, zakładając na głowy czerwone, świąteczne czapki. A w tym samym czasie Charlie otworzyła bagażnik…

♪♫

- Mają ich! – zawołała z podekscytowaniem Monika, znana również jako Zaniloliry_wife, odrywając wzrok od otrzymanej wiadomości od Charlie. Chowając telefon, uśmiechnęła się do swojej imienniczki. Moniki przybiły sobie piątki, spoglądając w stronę pozostałych dziewczyn – dwóch Wiktorii, Weroniki i Meadow.

- Nasza kolej – powiedziała radośnie Weronika, pocierając o siebie zmarznięte dłonie.

- Trzymajcie się planu, a wszystko pójdzie dobrze – oznajmiła Meadow, zerkając na zegarek. – Zaczynamy od razu, kiedy wejdzie do restauracji.

- Wtedy ja do niego podejdę, zrobię co mam zrobić i dam wam znać – wyjaśniła Zaniloliry.

- Ja zagadam jego ochroniarza – kontynuowała powtarzanie planu Victoria, po czym spojrzała na swoją imienniczkę. – Pomożesz, prawda? Wciśniemy mu jakiś kit i pójdzie jak z płatka.

- Weronika? – zapytała wyczekująco Meadow.

- Ach, no tak! Ja i druga Monika w tym czasie zrobimy sztuczne widowisko, byście mogły go spokojnie zapakować do samochodu, tak aby nikt nie zauważył, że zniknął. Bułka z masłem.

- Zabawimy się w królowe dramatu – oznajmiła Monika G., klaszcząc z podekscytowaniem w dłonie.

Nagle nastała chwila ciszy, podczas której każda z nich nerwowo rozejrzała się po okolicy. Znajdowały się pod restauracją Nandos i lada chwila miały porwać Nialla. Proste, prawda? W takim razie, proszę mi wytłumaczyć, skąd nagle w ich oczach wzięła się ta niepewność i lekkie wątpienie w to, czy aby na pewno wszystko pójdzie zgodnie z planem. Ale przecież jedyne co miały zrobić, to poprosić Nialla by przepakował swój samochód, a potem, zupełnie przypadkowo (!), wpakować go do bagażnika swojego wozu. Toż to proste! Taa…

♪♫

Louis westchnął głęboko, spoglądając na swojego przyjaciela, który obecnie prowadził samochód. Dzisiejszy dzień przysporzył mu wielu niespodzianek, począwszy od przemiłych świątecznych prezentów, skończywszy na tych bardziej pechowych wydarzeniach. Do wszystkiego dochodziło jeszcze to dziwne przeczucie, że to nie koniec jego przygód. Czuł się dość dziwne. Przez cały dzień martwił się o swoich przyjaciół i jakby tego było mało, od piętnastu minut próbował dodzwonić się do Zayna, Liama i Nialla, jednak ci nie odbierali.

- Coś jest nie tak – westchnął. - I te dziwne przeczucie mnie nie opuszcza…

- Daj spokój – odpowiedział mu Harry. – Jesteś przewrażliwiony. Musisz po prostu trochę odpocząć i wszystko będzie w porzą –

Nie dane mu było jednak skończyć, gdyż zupełnie niespodziewanie doszło ich głośne brzdęknięcie. Choć „brzdęknięcie” było raczej małym niedopowiedzeniem. Zdaje się, że słowo „trzask” lepiej wpasowywało się w sytuację.

Szczególnie, że w ułamku sekundy zza maski samochodu zaczął wydobywać się dym.

- Cholera – warknął Styles, gwałtownie hamując, choć było to niepotrzebne, ponieważ samochód sam zaczął niespodziewanie zwalniać.

Szybko włączył awaryjne światła, po czym wyszedł z auta, by przekonać się co może być powodem tej dziwnej, nieoczekiwanej awarii.

- Mówiłem, że mam jakieś złe przeczucia – westchnął Louis, wychodząc tuż za swoim przyjacielem. – Przez cały dzień przydarzają mi się te dziwne rzeczy! Najpierw dzwoniła jakaś dziewczyna. Mówiła, że nazywa się Clare i przeprowadzała jakąś dziwną ankietę na temat potraw wigilijnych. Najdziwniejszy wywiad, w jakim kiedykolwiek uczestniczyłem. A potem dzwoniła Julia, pytając, czy wolę makiełki czy łazanki. A potem jeszcze Pickle pytała, czy –

- Louis! – warknął Harry. – Mój samochód się rozklapciał na środku drogi, a ty zamiast mi pomóc nawijasz o jedzeniu…

- Sorry.

Obaj panowie otworzyli maskę samochodu, z której nagle wydobył się jeszcze większy dym.

- Cholera – warknął Styles. – Nie znam się na samochodach! Skąd mam wiedzieć, co do cholery poszło nie tak?

- To chłodnica.

Zarówno Louis, jak i Harry podskoczyli zaskoczeni, bowiem osobą, która to powiedziała nie był żaden z panów.

- Przepraszam, nie chciałyśmy was przestraszyć – powiedział kolejny głos.

Louis szybko odwrócił się w stronę nieznajomych, wskazując tym samym odpowiedni kierunek swojemu przyjacielowi.

- Skąd wiesz, że to chłodnica? – zapytał od razu Harry, marszcząc brwi.

Stojące przed nim dwie dziewczyny uśmiechnęły się do siebie podstępnie.

- Załóżmy, że o prostu wiem. – Chłopcy jeszcze tego nie wiedzieli, ale powiedziała to Ania, znana również jako Niezapominajka.

- Umiesz to naprawić? – spytał Harry, jeszcze bardziej marszcząc brwi. Proszę mu się nie dziwić. W końcu dość niecodziennym widokiem były dziewczyny, które o wieczorowej porze nagle znalazły się na poboczu drogi, którą i tak rzadko jakikolwiek samochód przejeżdżał, a do tego miały na głowie czapki Świętego Mikołaja.

- Może – odpowiedziała druga z dziewczyn, Patrycja, wzruszając ramionami. Wciąż jednak podstępny uśmiech nie schodził jej z twarzy.

- Może? – powtórzył Louis za dziewczyną. – To tak, czy nie?

- Tak.

Chłopcy ponownie podskoczyli zaskoczeni, gdyż doszedł ich kolejny głos, tym razem jednak z innej strony. To była Paula, w świecie Internetu znana również jako Onaa_6. Obecnie w dłoni trzymała telefon komórkowy, klikając coś bez przerwy. Oczywiście, na głowie, tak jak pozostałe dziewczyny, miała również czerwoną czapkę.

- Skąd?... – zapytał nieco przestraszonym głosem Louis, na widok kolejnej osoby. Zdecydowanie obecna sytuacja zaczynała robić się jeszcze dziwniejsza.

- Hmm? – mruknęła Paula, unosząc na niego spojrzenie. – Mówiłeś coś? Bo przysięgam, wydawało mi się, że coś słyszałam.

- Ja…

Urwał jednak, gdy zobaczył, że zza dziewczyny wyłania się kolejna osoba.

- Cześć chłopaki – powiedziała Paulina, poprawiając swoją czapkę i uśmiechając się szeroko na widok swoich idoli. – Wow, wyglądacie lepiej niż sobie wyobrażałam!

- Słucham? – odezwał się Harry, czując, że zupełnie traci kontrolę nad sytuacją. – Co tu się w ogóle dzieje?

- Och, kochany, nie przejmuj się, zaraz spadamy – powiedziała, uwaga, kolejna dziewczyna, stając tuż obok koleżanek. Kate uśmiechała się od ucha do ucha, wyraźnie zadowolona z siebie i swoich towarzyszek.

- Boże, ile was tu jeszcze jest? I skąd te czapki? – zapytał Louis, zdając sobie sprawę, że to chyba najdziwniejszy dzień w jego życiu. Ach, Tomlinson z pewnością nie mógł przewidzieć, co jeszcze tego wieczora się wydarzy.

- Ile nas jest? Niewidzialna i Gosia czekają w samochodzie, a reszta zapewne już szykuje się do kolacji – odpowiedziała Ania.

- Właśnie, musimy się pośpieszyć – dodała Patrycja, klaszcząc w dłonie.

- Pośpieszyć?- podłapał Louis.

Jednak odpowiedzią na jego pytanie były jedynie podstępne uśmiechy. Teraz chłopcy mogli być pewni, że problemy z chłodnicą nie były żadnym przypadkiem.

♪♫

W pomieszczeniu unosiły się najróżniejsze zapachy. Każdy z nich bezpośrednio kojarzył się ze świętami. Piękne aromaty potraw mieszały się ze sobą, a do tego jeszcze cudowny zapach choinki.

W pokoju było głośno. Śmiechy i rozmowy co chwila na nowo rozbrzmiewały z coraz większą mocą. Nikomu jednak ten gwar zdawał się nie przeszkadzać, gdyż znajdujące się w pomieszczeniu osoby, wciąż nie mogły nacieszyć się swoim towarzystwem. Do dnia dzisiejszego większość z nich znała się jedynie z portali społecznościowych i nie miała nigdy możliwości przeprowadzenia podobnej rozmowy. Wszystko jednak tego wieczora uległo zmianie, bowiem nie tak dawno temu dziewczyny wpadły na wspaniały pomysł, który postanowiły niezwłocznie wprowadzić w życie.

Wśród zgromadzonych było ponad dwadzieścia osób, które właśnie odbyły jedną z najbardziej niesamowitych przygód swojego życia. Porwały pięciu gwiazdorów sprowadzając ich właśnie tutaj. Ach, właśnie, a propos chłopaków…

- Ktoś może mi powiedzieć, co mu tu, do diaska, robimy?! – Głos Harrego przedarł się przez panujący w pomieszczeniu gwar, zwracając na siebie uwagę wszystkich zgromadzonych. Śmiechy i rozmowy momentalnie ucichły.

- No oczywiście – westchnęła Justyna, kładąc na stole kolejny talerz pełen pierogów. – Spędziłam cały dzień w kuchni, by przyszykować tę piękną kolację, a ty udajesz, że nie rozumiesz… Naprawdę, zabawne, Harry. Koń by się uśmiał.

Styles zmarszczył brwi, po czym spojrzał na swoich przyjaciół, mając nadzieję, że może oni znajdą jakieś sensowne wytłumaczenie.

- Skąd się tu w ogóle wzięliście? Też „nawaliła wam chłodnica”? 

- Skąd się tu wzięliśmy? – prychnął Zayn. – Zapytaj o to dziewczynę, która wsadziła mi worek na głowę – dodał, spoglądając wprost na Magdę.

Maddie szybko uniosła ręce do góry w obronnym geście.

- Starałam się być delikatna!

- A ty Niall? – zapytał Styles.

Cisza.

- Niall?

Wszyscy momentalnie spojrzeli w stronę chłopaka, który jako jedyny nie siedział na krześle otoczony przez kilka dziewczyn,  zdających robić za ochroniarzy. W każdym razie, nie mogły przecież pozwolić, by po trudzie jaki sobie dzisiaj zadały, chłopcy im po prostu zwiali.

- Niall? – powtórzył chłopak.

Horan jednak nie odpowiadał. Wydawał się być zbyt wpatrzony w siedzącą obok niego dziewczynę. Zresztą, Monika również nie zdawała się zauważać nic innego oprócz blondyna.

- Jest już stracony – oznajmił Liam. Ku zdziwieniu dziewczyn, nie mówił jednak tego z wyrzutem. Wręcz przeciwnie.

- Cudownie – dodał Harry.

- Dosyć tego gadania! – krzyknęła Charlie, przechodząc do stołu, by zająć jedno z miejsc, tuż obok Melody, Ady, Edyty, Karoliny i Natalii, które nie przejmowały się tym, jak wiele wolnych krzeseł jest wokół, a zajęły tylko dwa, siedząc sobie na kolanach w wielkim ścisku.

- Nie, dopóki mi nie powiedzie, co tutaj tak właściwie robimy – kłócił się Zayn.

Charlie westchnęła głośno, rozglądając się po pomieszczeniu. Uśmiechnęła się do swoich koleżanek, po czym z powrotem powróciła spojrzeniem do przystojnej twarzy Malika.

- Jak to co? Spędzacie z nami Wigilię!

To taki mój sposób na powiedzenie WESOŁYCH ŚWIĄT. Mam nadzieję, że dzisiejszy post choć trochę Wam się spodobał. No i oczywiście, że nie wyślecie mnie z biletem w jedną stronę do wariatkowa. W każdym razie, oprócz "Wesołych Świąt" chciałam również powiedzieć DZIĘKUJĘ. Jestem niesamowicie wdzięczna za każdy komentarz, jaki dodajecie pod rozdziałami na obu blogach, więc postanowiłam Wam się jakoś odwdzięczyć. Nie wiem, dlaczego, ale umieszczenie moich kochanych czytelniczek w takiej oto historyjce wydawało mi się dość dobrym pomysłem. Ach, no ale potem zaczęłam to pisać i nie do końca wyszło tak jak chciałam (i przepraszam, że w tym poście nie pojawiłyście się wszystkie, ale nie dałam rady wpleść tak wielu postaci. Niemniej jednak pamiętam o Was i z całego serca Wam dziękuję!)

Także tego, dziękuję, że ze mną jesteście i mnie wspieracie. ♥

Oczywiście, życzę Wam wspaniałych, rodzinnych świąt i szczęśliwego Nowego Roku. Oby przyniósł Wam wiele wspaniałych powodów do radości! 

                    Buziaki,

                    Charlie