Rozdział 9

Półtorej godziny męczarni, a więc ciągłego, bezsensownego gadania Erin, wymądrzania się, choć była jedyną osobą, która zabierała głos. I Carrie mogła być pewna, że w życiu nie spotkała równie wygadanej osoby. I broń Boże, nie mówiła tego w pozytywnym znaczeniu. Jasnowłosa była bowiem przerażona tym, jak wiele jadu może znajdować się w jednej, na pozór zwykłej dziewczynie. Dodatkowo wszystko wskazywało na to, że Erin wzięła sobie za cel udowodnienie Carrie tego, jak wspaniale dogaduje się z Zaynem. Panna Kolorowe Pasemka nieustannie zagadywała chłopaka, wspominając jakieś dziwne wydarzenia. Najprawdopodobniej były to „zabawne” fakty z imprezy, na której mieli wątpliwą przyjemność być razem.

Carrie ze znudzeniem słuchała opowieści dziewczyny o jej innych znajomych, których bez skrupułów obgadywała. Zdaje się, że na każdego potrafiła coś znaleźć. Carolyn nawet przez chwilę zastanawiała się, czy o Zaynie rozmawia w podobny sposób, gdy nie ma go w pobliżu. Z początku stwierdziła, że jest to wielce prawdopodobne, jednak te półtorej godziny wystarczyło, by Carrie zobaczyła, z jak wielkim zaangażowaniem Erin stara się przypodobać chłopakowi. Co oznaczało po prostu tyle, że zależy jej na jego uwadze. Ciekawe tylko, czy dostrzegła, iż w pewnym momencie Zayn całkowicie się wyłączył. A na pytanie, które mu zadała nie odpowiedział dlatego, że nie miał nic do powiedzenia, ale dlatego, że po prostu go nie słyszał. I bez wątpienia ten szczegół bardzo rozbawił pannę Blake.

W końcu jednak, po długiej jeździe samochodem, dojechali na miejsce. Carrie musiała przyznać, że poczuła ogromną ulgę. I wbrew pozorom nie tylko dlatego, że Erin w końcu się przymknęła, ale również dlatego, że Carolyn znalazła się w bezpiecznym miejscu. Podczas jazdy bowiem z pewną obawą obserwowała, jak wskaźnik pokazuje coraz to większą prędkość. Carrie miała oczywiście prawo jazdy, jednak mieszkając w Nowym Jorku nie potrzebowała go tak bardzo. Kilka razy jednak wyjechała poza miasto z przyjaciółką, która pozwoliła prowadzić jej swojego gruchota. Największą prędkością, jaką dziewczyna wyciągnęła było sto kilometrów na godzinę i, jakby nie patrzeć, była z tego dumna. Blondynka bez wątpienia była zwolenniczką bezpiecznej jazdy, co niekoniecznie było zgodne z jej wybuchowym charakterem.  Niemniej jednak, za każdym razem, gdy spoglądała na deskę rozdzielczą, nachodziły ją pewne obawy. Zayn, ani tym bardziej wredna Erin, nie wydawali się jednak zmartwieni tym, że wskazówka nieustannie kręci się wokół liczby sto sześćdziesiąt, wprost uwielbiając ją przekraczać.

Panna Blake wysiadła z auta, rozglądając się po okolicy. Znajdowali się na wielkim parkingu. A przynajmniej tak na początku pomyślała Carrie. Szybko jednak zauważyła, że oprócz zaparkowanych samochodów, które stały w sporych odległościach od siebie, znajduje się tu wielkie pole namiotowe. I ta wiadomość z pewnością bardzo zdezorientowała biedą Carrie, która spojrzała przestraszonym wzrokiem na Zayna i Erin.

Czyby oznaczało to, że będzie musiała dzielić z tą dwójką namiot?

Z Zaynem?

Przełknęła głośno ślinę, rozglądając się po okolicy w poszukiwaniu ratunku.

Niestety. Wśród obcych ludzi nie zauważyła nikogo, ani niczego, co mogłoby pomóc jej odwrócić uwagę od wytatuowanego Mulata i jego rozgadanej koleżanki, której, co właśnie sobie uświadomiła, szczerze nienawidziła.

- Hollywood! – Głos Zayna momentalnie przywrócił ją do rzeczywistości.

Blondynka szybko odwróciła się w jego stronę.

- Czy ty w ogóle słuchasz, co się do ciebie mówi? – zapytał ostro.

Przyłapał ją. Z pewnością nie słuchała. I zdaje się, że nie miała z tego powodu, jakiś szczególnych wyrzutów sumienia.

- Idź z Erin rozejrzeć się za wolnym miejscem. Musi się tam zmieścić kilka samochodów.

Z Erin? Och, tak, zdecydowanie ten wyjazd stawał się lepszy i lepszy.

~*~

Gdy tylko słońce zaszło plac momentalnie zmienił się w inne miejsce. Nikt nie zajmował się już rozkładaniem namiotów, ani żadne nowe samochody nie parkowały w okolicy. Najwyraźniej każdy, kto miał przyjechać był już na miejscu. Co oczywiście zdawało się być bardzo prawdopodobne, gdyż plac był zapełniany mnóstwem ludzi. Pola namiotowe różnych grup znajomych były oddzielone jedynie przez zaparkowane samochody. Jednak mimo braku wolnej przestrzeni to miejsce biło niesamowitą magią. Być może dlatego, że w okolicy znajdowało kilka rozpalonych ognisk, które dodawały uroku temu miejscu.

Już jakiś czas temu się ściemniło, co najwyraźniej było znakiem, że prawdziwą imprezę czas zacząć.

Na ciemnym placu alkohol lał się strumieniami, głośna rockowa muzyka rozbrzmiewała gdzieś wokół, jednak Carrie nie potrafiła odnaleźć jej źródła. Festiwal muzyczny oficjalnie miał rozpocząć się jutro, jednak zdaje się, że ci, którzy chcieli pojawić się tu następnego dnia z założenia tracili najlepszą zabawę. No tak, jakby trzy dni całkowitego obcowania z muzyką nie były wystarczające.

Carolyn wyszła z namiotu, rozglądając się wokół, po znajomych twarzach. Większość z nich siedziała przy ognisku, popijając piwo lub jakiś inny alkohol. Bawili się w najlepsze, śmiejąc się i opowiadając najróżniejsze historyjki, które im się przytrafiły. Blake jednak wśród rozmówców poszukiwała jednej, szczególnej twarzy.

Maxine siedziała w oddalonym od ogniska miejscu na masce samochodu Nialla, trzymając w dłoni butelkę piwa. Dziewczyna wydawała się być zamyślona i nie zwracała najmniejszej uwagi na otaczających ją ludzi. Jakby była w zupełnie innym miejscu.

- Wszystko w porządku? – zagaiła Carrie, wkładając do kieszeni spodni telefon komórkowy. Zaledwie chwilę temu próbowała dodzwonić się do Lucasa, jednak chłopak - nie pierwszy raz zresztą - nie odebrał. Zdaje się, że miał znacznie ważniejsze rzeczy do robienia w Nowym Jorku niż rozmowa ze swoją dziewczyną.

Panna Ellis wzruszyła ramionami, po czym upiła kolejnego łyka z butelki. Bez wątpienia była przybita, co niestety było widoczne w jej oczach.

- Nie mam pojęcia, co tak właściwie tu robię – wyjaśniła.

Carrie zmarszczyła brwi, rozglądając się po raz kolejny wokół zgromadzonych. Siedzieli przed namiotami, wpatrując się w ognisko i bawiąc się w najlepsze. Nikt, nawet Niall – co nieco zaskoczyło Carolyn – nie zwracał w tym momencie na nie uwagi.

- Przypadkiem nie jest to twoje marzenie? – zapytała blondynka, przypominając sobie podsłuchaną rozmowę Harrego i Nialla. Styles nalegał, by Maxie pojechała z nimi, gdyż jak twierdził, dziewczyna marzyła o tym wyjeździe.

- Skąd o tym wiesz?

- Powiedzmy, że słyszałam to i owo. Tak więc, jak będzie, Maxie? Masz zamiar siedzieć tu i się zadręczać? A może zamiast tego, przejdziesz się ze mną po okolicy? Nigdy wcześniej tu nie byłam, co więcej, nawet nie słyszałam, że ten konkretny festiwal istnieje.

Maxie nieco się rozpogodziła.

- Ja też nigdy wcześniej tu nie byłam. To tradycja chłopaków. Któregoś dnia po prostu Harry mi obiecał, że mnie tu zabierze. Ale to były inne czasy.

Carrie stwierdziła, że jest to idealny moment, by wyciągnąć od szatynki potrzebne informacje. Z pewnością chciała się czegoś dowiedzieć o swoim lokatorze i wiedziała, że nikt nie będzie w stanie powiedzieć jej więcej niż ta dziewczyna.

- Harry, tak? – zagaiła. – Dlaczego wcześniej nie wspomniałaś, że byliście parą?

Maxine pokręciła w zamyśleniu głową, jednak, ku wielkiemu zdziwieniu Carolyn, odparła:

- Masz zamiar siedzieć tu i gadać o Harrym, czy może się ze mną przejdziesz? Nigdy tu nie byłam.

Zdaje się więc, że mimo wszystko nie był to idealny moment na rozmowę, a Carrie nie chciała naciskać. Wiedziała, że wszystko przyjedzie w swoim czasie.

Zaśmiała się radośnie, gdy Maxine zeskoczyła z maski samochodu, stając tuż obok niej. Uśmiech jednak szybko zniknął z jej twarzy, gdy niespodziewanie na dziewczynę wpadł jakiś chłopak.

- Przepraszam – zapiszczała momentalnie Maxine, choć w zupełności nie była winna temu, że jakiś facet jej nie zauważył, przechodząc tuż obok.

- Patrz, jak łazisz, gówniaro – zawołał, choć na pierwszy rzut oka było widać, że jest od nich niewiele starszy.

- Sam patrz pod nogi, idioto! – odkrzyknęła Carrie, w obronie przyjaciółki. Często działała bez zastanowienia, jednak na jej usprawiedliwienie można dodać, że nie znosiła, gdy ktoś się wywyższał. Na niekorzyść tego faceta z pewnością działało jeszcze wypowiedziane przez niego zdanie i fakt, że śmierdział alkoholem na kilometr.

- Zamknij się, szmato! – warknął.

Maxine, również zwykła działać pod wpływem impulsu, dlatego nie zastanawiając się zbytnio lekko odepchnęła od nich faceta, który z pewnością naruszał ich przestrzeń osobistą. Miała widocznie nadzieje, że to będzie jednoznaczne z tym, że chłopak chwilę później się od nich odwróci, a bezsensowna rozmowa dobiegnie końca. Nic takiego jednak się nie stało. A zamiast tego – rozpętało się piekło.

Carrie nie miała pojęcia, w którym momencie się to wydarzyło, jednak w ułamku sekundy mnóstwo różnych obrazów przeleciało jej przed oczyma. W jednej sekundzie widziała, jak facet odpycha Maxine, przewracając ją na ziemię. W następnej chwili już Harry atakował mężczyznę, wymierzając mu mocny cios w twarz. Nie miała pojęcia, jak długo trwał atak Stylesa, jednak nagle przy chłopaku zmaterializował się Louis i Liam, którzy mocno trzymali go za ramiona, uniemożliwiając mu ponowne uderzenie pijaka.

- Zabiję cię! – krzyczał Styles przez zaciśnięte zęby.

Carrie nie była do końca świadoma tego, co właśnie się wydarzyło. Widziała, jak Niall pomaga Maxine wstać, co bez wątpienia potwierdzało fakt, że tamten chłopak faktycznie zaatakował jej przyjaciółkę.

- Lepiej zabieraj stąd swój parszywy tyłek, chyba że chcesz, bym poprawił to, czego Harry nie dokończył. – Gdzieś obok usłyszała głos Zayna. Był spokojny, jednak groźba, którą wypowiedział wciąż wydawała się unosić w powietrzu. Carrie była również zaskoczona faktem, że Mulat stał wśród swoich znajomych z dobrze wszystkim znanym opanowaniem, zupełnie dekoncentrując tym pannę Blake. Dziewczyna była bowiem więcej niż pewna, że Malik jest jednym z tych, którzy wykorzystują każdą okazję, by wszcząć bójkę.

- Puśćcie mnie! – warknął Harry na swoich przyjaciół, by po chwili dalej grozić mężczyźnie – Zabiję cię! Nie masz prawa położyć na niej ani jednego palca, sukinsynu!

Niespodziewanie przy Stylesie pojawiła się Maxie. Dziewczyna w obie dłonie złapała twarz chłopaka, zmuszając go, by na nią spojrzał.

- Nic się nie stało, Harry – powiedziała, a próba zawładnięcia nad emocjami w jej głosie była wyraźnie wyczuwalna. – Nic mi się nie stało. Wszystko w porządku – powtarzała, niczym jakąś modlitwę.

Styles dopiero po chwili zmusił się by spojrzeć dziewczynie w oczy. I zdaje się, że tylko tyle było trzeba, aby w końcu się uspokoił.

Maxie głaskała go po policzku, jakby to było najlepszym lekarstwem. I w momencie, gdy Liam i Louis zorientowali się, że chłopak będący powodem całej tej awantury zniknął, puścili ręce Harrego. Co zaskakujące, chłopak zamiast wygłaszać kolejne groźby pod adresem nieznajomego, przytulił Maxine mocno. Zaledwie na ułamek sekundy oderwał się od dziewczyny, by sprawdzić, czy aby na pewno nic jej się nie stało, po czym ponownie zamknął ją w żelaznym uścisku.

Nagle Carolyn poczuła się, jak intruz. Wydawało jej się, że przeszkadza tej dwójce. I zapewne nie ona jedyna miała podobne odczucia, gdyż nagle pozostali zaczęli się rozchodzić. Wszyscy oprócz Zayna, który niespodziewanie złapał Carrie za przedramię.

- Co tu się właściwie stało? – zapytał od razu, a jego czekoladowe oczy uważnie śledziły reakcję dziewczyny. Jednak dopiero teraz Carolyn dostrzegła, że Zayn wcale nie jest taki opanowany, jak wcześniej jej się wydawało, a jedynie dobrze się kamufluje. I bez wątpienia mógł uchodzić za mistrza w radzeniu sobie z silnymi emocjami, w przeciwieństwie do Harrego.

Carrie, wyraźnie zaskoczona faktem, że Malik zadał jej pytanie, z początku nie potrafiła zebrać się na żadną konkretną odpowiedź. Nie rozumiała tego chłopaka. Przy znajomych był cichy i niemalże wcale się nie odzywał, a gdy choć na chwilę dostawiali odrobinę złudnej przestrzeni nagle zaczynał z nią rozmawiać. Czego z pewnością idealnym potwierdzeniem był wieczór, w którym zaskoczył ją swoją obecnością w kuchni.

- Właściwie nic takiego. Ten koleś wpadł na Maxie i zaczął nas wyzywać – tłumaczyła, próbując sama oswoić się z sytuacją. – Boże, on ją… - urwała jednak, nie chcąc kończyć zdania. Jakby się obawiała, że Harry mógłby ją usłyszeć i ponownie ruszyć w stronę nieznajomego, by wyrównać rachunki.

- Ciebie też dotknął?

Pytanie przez chwilę świdrowało w głowie Carrie. Dziewczyna najwyraźniej potrzebowała chwili, by je zrozumieć. Proszę się jednak nie dziwić, gdyż jasnowłosa bez wątpienia w pierwszej kolejności potrzebowała zrozumieć intencje Zayna. W końcu, dlaczego się nią interesował? I jakie znaczenie miał fakt, czy i ją chłopak popchnął?

- Nie – powiedziała, kręcąc głową.

Dopiero teraz Carrie zorientowała się, że ręka Zayna wciąż znajduje się na jej przedramieniu. Malik najwyraźniej również to zauważył, gdyż szybko zabrał swoją dłoń, chowając do kieszeni skórzanej kurtki.

Czując nagłą niezręczność, Blake odwróciła głowę w przeciwnym kierunku. Jej spojrzenie od razu natrafiło na Maxie i Harrego, stojących zaledwie kilka kroków dalej. Szatynka wciąż zdawała się uspokajać chłopaka przez upewnianie go, że nic się jej nie stało. Kilkakrotnie złożyła nawet pocałunek na jego dłoni, wygładzając zaczerwieniony ślad, który zyskał przez wymierzenie ciosu nieznajomemu.

- Chodź, znajdziemy coś zimnego – powiedziała panna Ellis znacząco spoglądając na jego rękę.

- Nie trzeba – odparł od razu, ani na sekundę nie spuszczając wzroku z dziewczyny. Już na pierwszy rzut oka było widać, że to, co ich kiedyś łączyło z pewnością nie zniknęło. Chemia między nimi była niemalże namacana. Nie było nic bardziej oczywistego, jak fakt, że się wciąż kochali. Dlaczego więc nie byli razem?

- Nie kłóć się ze mną, Styles – powiedziała Maxine, prowadząc go w stronę namiotu, który szatynka dzieliła z Carrie i Niallem, by opatrzyć mu dłoń.

Blake ponownie spojrzała na Mulata, który nie ruszył się z miejsca nawet o krok.

- Czy to Maxie złamała Harremu serce? – zapytała cicho, mając nadzieję, że nikt ich nie usłyszy. Nie chciała wypaść na jakąś wścibską dziewuchę, ale nie mogła czekać, aż łaskawie jej dawna przyjaciółka w końcu postanowi odpowiedzieć na jej pytania.

Zayn westchnął przeciągle, powracając spojrzeniem do blondynki.

- A nawet jeśli, to co?

- Nie wiem jakim cudem, ale pasują do siebie – wyjaśniła. – Nie rozumiem więc, dlaczego nie są razem. Co się stało?

- Obudź się w końcu, Hollywood – powiedział, momentalnie zakładając na siebie maskę obojętności. – Nie wiem, w jakim świecie żyjesz, ale rozejrzyj się. Nie wszystko układa się tak, jakbyś tego chciała.

I jak gdyby nigdy nic, odszedł. Zaledwie chwilę później stał już obok Dannego, momentalnie sięgając po jedną z butelek piwa i upił z niej kilka łyków.

Carrie nie miała pojęcia, co takiego powiedziała, że Zayn zareagował w podobny sposób. Zdaje się jednak, że zrozumienie tego chłopaka nie przychodziło z łatwością. O ile w ogóle przychodziło…

Mój Ask.fm (klik, kilk). Zadawajcie pytania! Śmiało :)

P.S! Tylko od Was zależy to, kiedy pojawi się nowy rozdział. ♥