Rozdział 25

Poranki mają to do siebie, że kochamy je tylko wtedy, jeśli zostajemy w łóżku. Zaraz po przeskoczeniu tajemniczej, niewidzialnej linii, sygnalizującej wejście w codzienną rutynę, przeklinamy je i z wielkim żalem wspominamy dźwięk budzika, który przerwał naszą błogą i - dla większości - ulubioną część doby.

Czasem jednak mamy możliwość odstąpić od podobnej jednostajności i przekonać się, że nie zawsze wyjście z łóżka jest najgorszą opcją. A przynajmniej nie przez pierwszą godzinę.

W żadnym razie nie są to suche fakty, o czym niewątpliwie przekonała się Carrie. Dziewczyna bowiem zdała sobie sprawę, że mogłaby szczerze pokochać pobudki - oczywiście, o ile każdego dnia witałby ją podobny widok.

Zayn Malik spał spokojnie. Jego czarne włosy swobodnie opadały na jego czoło i poduszkę, dopiero teraz zdradzając przed Carolyn swoją prawdziwą długość. Wcześniej – jako, że zwykle były nażelowane – Blake nie zdawała sobie sprawy z ich naturalnego wyglądu. Teraz miała więc nie lada zagwostkę, próbując rozstrzygnąć, w której wersji je lubi bardziej - lekko zaczesanej do góry, czy może tej rozkosznie potarganej?

Nie mogła uwierzyć, że ten mężczyzna zafundował jej w nocy orgazm. Co prawda, nie uprawiali seksu, więc tę niewątpliwą przyjemność zawdzięczała tylko i wyłącznie jego zdolnym dłoniom, ale fakt pozostawał faktem. Mogła śmiało powiedzieć, że Zayn poprzedniej nocy należał do niej. Albo ona do niego. Jak kto woli.

Nie próbując powstrzymać dziwnego pragnienia, podniosła lekko rękę, dotykając jego włosów i lekko gładząc je dłonią.

Jak to możliwie, że używając miliona odżywek nie miała nawet w połowie tak miękkich włosów? Cóż, wyglądało na to, że Malik był po prostu chodzącym ideałem, co - o dziwo - wcale jej się nie spodobało. Podczas gdy, jak sama uważała, ona składała się z wielu wad i niedoskonałości, ten chłopak wyglądał perfekcyjnie. I zapewne nawet się o to nie starał.

- Zaczynam podejrzewać, że masz problemy ze snem – cichy, nieco zachrypnięty głos Zayna niewątpliwie zaskoczył dziewczynę. Dlatego też jej dłoń zastygła nagle w bezruchu tuż przy jego włosach.

W porządku, może ostatniej nocy nie była w stanie zasnąć, ale nie podejrzewała, żeby Malik w jakiś sposób mógł na to narzekać. Wydawał się bawić tak samo dobrze, jak ona. Teraz, co prawda przypadkowo obudziła go swoim dotykiem, ale nie popadajmy w obłęd. To przecież nie jej wina, a jego. To Malik wyglądał tak doskonale, że czas na sen wydawał się być marnotrawstwem.

- Przepraszam, nie chciałam cię obudzić – odparła, zmieniając nieco pozycję. Teraz przynajmniej mogła już bez krępacji się ruszyć. Podparła więc głowę jedną ręką, już w zupełności nie przejmując się tym, że chłopak może ją uznać za jakiegoś nadgorliwego widza-prześladowcę.

Zayn leniwie otworzył oczy, sprawiając, że Carolyn poczuła dziwne, niespodziewane motylki w brzuchu.

- Nie obudziłaś. Nie spałem już od dłużnego czasu.

- Och.

W tym momencie Carrie rozbudziła się już na dobre. Jej myśli zaczęły krążyć wokół tego mężczyzny ze znacznie intensywniejszą mocą. Każde wypowiedziane słowo przelatywało przez jej umysł, mącąc w nim.

Mulat przesunął się na łóżku, dając nagły i wyraźny znak Carolyn, gdzie są jego ręce. Jedna spoczęła bowiem na jej biodrze, druga zaś sprawie oplotła jej ciało i nim się Blake obejrzała, leżała już pod Zaynem.

Jedyne, co mogła zrobić, to nabrać gwałtownie oddechu i modlić się o dobre intencje chłopaka.

Dobre? Broń Boże! W tym momencie myśli Carrie z pewnością nie krążyły wokół tych „dobrych” lub po prostu grzecznych rzeczy. Teraz rozmyślała o wszystkich zakazach, o których niegdyś dowiedziała się z telewizji, od rodziców, czy na lekcjach religii. Także w tym momencie grzeszyła. Myślą i uczynkiem, bowiem jej ciało od razu odpowiedziało na ruch chłopaka. Ręce dziewczyny oplotły szyję, a na ustach zawitał delikatny uśmiech.

- Wszystkiego najlepszego, Carolyn Blake – powiedział Zayn, z największą dokładnością akcentując każde słowo. I właśnie się okazało, że to nie był tylko i wyłącznie dobry poranek. To był najlepszy poranek w jej życiu. Pf! Nawet polubiła swoje imię i nazwisko. O ile, oczywiście, wypowiadał je sam Zayn Malik.

Szkoda tylko, że nic nie trwa wiecznie.

Jak na złość gdzieś w oddali zaczął dzwonić telefon Zayna. Rockowa piosenka okazała się być w tym momencie znacznie większym rozczarowaniem niż zwykły dźwięk budzika.

- Nie odbierzesz? – zapytała nieśmiało.

- Mam pod sobą gorącą dziewczynę, która obchodzi dzisiaj swoje dwudzieste urodziny. Jak myślisz, odbiorę?

Zamarła na chwilę. Dosłownie. Ale proszę się jej nie dziwić, bowiem Zayn Malik właśnie powiedział, że jest „gorąca”. I, uwierzcie mi na słowo, nie chodziło tu o temperaturę jej ciała.

Mulat miał to do siebie, że potrafił wyprowadzić człowieka z równowagi. Podobnie działał na Carrie, która w tym momencie niemal wychodziła z siebie. Ale tym razem ze szczęścia. Słowa chłopaka zdawały się być dla niej idealnym prezentem urodzinowym.

Leżąca nieopodal komórka ucichła. Niestety tylko chwilowo, gdyż zaledwie kilka sekund później rockowa piosenka zabrzmiała ponownie.

- Może lepiej odbierz…

Malik westchnął głośno, ukazując tym samym swoje niezadowolenie. A Carrie nigdy tak się nie cieszyła, widząc go (nawet w tym najmniejszym stopniu) zezłoszczonego.

Mulat podniósł się z łóżka, podchodząc do ciemnej komody stojącej w rogu pokoju. Sięgnął z jej blatu telefon, po czym z widoczną niechęcią go odebrał.

- Jest ósma rano. Lepiej żebyś miał dobry powód…

Z sekundy na sekundę Malik stawał się znacznie bardziej poirytowany, co uświadomiło Carolyn, że ich chwila szczęścia, jak i zarówno beztroski poranek, dobiegły końca. Być może powinna już zacząć odliczać czas do momentu, kiedy Malik na powrót zamknie się w sobie i odgrodzi od niej grubą ścianą.

- Nie możecie jeszcze trochę poczekać? – zapytał, przecierając dłonią zmęczoną twarzy.

Carrie podniosła się do pozycji siedzącej, zaczynając czuć się co najmniej niekomfortowo.

- Tak, przerwałeś – odburknął. – Ale przekażę jej.

Jeśli wcześniej czuła się dziwnie, teraz powinna zacząć obgryzać paznokcie ze zdenerwowania.

Malik rozłączył się bez zbędnego pożegnania, po czym odwrócił się w stronę Blake z nieco smutną miną. Nagle z rozgniewanego stał się po prostu rozczarowany.

Do diabła, cóż za zmienny mężczyzna!

- To był Harry – oznajmił spokojnie. – Maxie zaraz po ciebie przyjedzie i odwiezie cię do domu.

- Och. – Choćby bardzo chciała, nie potrafiła ukryć tego, jak bardzo rozczarowana była w tym momencie.

- W takim razie pójdę szybko do łazienki, by się umyć – odpowiedziała, niezgrabnie wyczołgując się spod pościeli. W drodze do łazienki w niesamowicie wolnym tempie minęła Zayna, mając nadzieję, że zrobi w jej kierunku jakiś ruch i chociaż na chwilę powrócą do tego, co robili zanim Styles zadzwonił, jednak nic podobnego się nie stało. Malik nie wykonał nawet najmniejszego kroku.

Kilka minut później Carolyn była więcej niż pewna, że będzie miała za sobą najbardziej niezręczne pożegnanie, jakie przeżyła. Dlatego, z nieco przestraszoną miną wyszła z łazienki, kierując się prosto do salonu, gdzie przebywał Mulat.

Chłopak nieobecnym wzrokiem wpatrywał się w okno, zdając się w ogóle nie dostrzegać obecności blondynki. Nic bardziej mylnego.

- Maxie już przyjechała – powiedział cicho, tym swoim seksownym, zachrypniętym głosem. – Czeka na ciebie pod domem.

I dopiero wtedy odwrócił się w stronę dziewczyny, obrzucając jej ciało leniwym spojrzeniem czekoladowych oczu. Jego wzrok był tak intensywny, że mógłby wypalić niejedną dziurę w jej ciele. Przez co, oczywiście, Carolyn nie wiedziała, na czym powinna się skupić. Na Zaynie, czy może na wymyśleniu dobrej, nieco zabawnej kwestii, która byłaby wprost wspaniała przy pożegnaniu, jakie – chcąc nie chcąc – będą musieli zaraz odbyć.

Jednak, zamiast się odezwać, Carrie dość nieśmiało wycofała się w stronę wyjścia z pokoju. Przez swoje zmieszanie nie zauważyła nawet delikatnego uśmiechu, który pojawił się na twarzy Malika. Widocznie chłopaka lekko bawiła jej wyraźna nieporadność, która niezaprzeczalnie miała wiele wspólnego z tym, co robili w nocy. Zabawne, bo kilka godzin temu Carolyn była całkiem odważna.

Blake, już w pełni ubrana, stanęła przy drzwiach wyjściowych, niby od niechcenia spoglądając na Mulata. Wciąż jednakże spinała się na samą myśl o niezręcznym pożegnaniu.

- Dziękuję za… - zawahała się. No przecież nie podziękuje mu za orgazm! – Pizzę. Była naprawdę dobra.

Zayn prychnął cicho, a na jego ustach malował się delikatny, nieco cwaniacki uśmiech.

- Nie ma za co – odpowiedział, nie omieszkując przy tym posłać jej wymownego spojrzenia. – Przyjemność po mojej stronie.

- Powinniśmy kiedyś to powtórzyć.

- Zdecydowanie.

Carolyn westchnęła głęboko. Malik wcale nie ułatwiał jej zadania.

Mógłby przynajmniej przestać się tak bezczelnie nie uśmiechać!

- To cześć – powiedziała, w geście pożegnania lekko unosząc rękę do góry. I miała już zrobić krok w stronę drzwi i nacisnąć klamkę, gdy niespodziewanie została popchnięta. Stojąc przyszpilona do ściany plecami w pierwszej chwili zupełnie nie wiedziała, co się dzieje. Ale, Bogu dzięki, dostała odpowiedź.

- Chyba o czymś zapomniałaś – szepnął cicho, gładząc delikatnie kciukiem jej dolną wargę. I nim zdążyła pomyśleć o rzeczy, której teoretycznie mogłaby zapomnieć, usta Malika znalazły się na jej wargach, całując delikatnie. Lekko i spokojnie. To, co w nocy było dzikie i pełne niezaspokojonej rządzy, teraz stało się subtelne i czułe.

Po raz kolejny dziewczyna przekonała się o tym, jak bardzo nieprzewidywalny był ten mężczyzna. Nie pierwszy raz ją czymś zaskoczył, ale nic z poprzednich rzeczy nie wywarło na niej takiego wrażenia, jak ten jeden pocałunek.

Choć Malik całował łagodnie, po zakończonym pocałunku Carrie nie mogła odzyskać oddechu.

- Wszystkiego najlepszego, Carrie – szepnął, składając jej życzenia po raz drugi tego dnia.

I gdyby tego było mało, w ramach kolejnej niespodzianki, Zayn złożył na jej czole delikatny pocałunek. Ten jeden gest wydawał się być znacznie bardziej intymny niż to, co dzielili ze sobą w nocy.

Po chwili zrobił krok do tyłu, dając dziewczynie trochę potrzebnej swobody. Uśmiechnął się nieco, ale tym razem Blake nie mogła odczytać, czy jest to mina wyrażająca zadowolenie, czy może Zayn po prostu naigrywa się z jej wyrazu twarzy.

- Lepiej już pójdę – powiedziała, mając nadzieję, że chłopak nie dostrzeże podekscytowania i ogromnej, niespodziewanej radości, jaka ją ogarnęła. – Nie chcę, żeby Maxie za długo na mnie czekała.

Malik pokiwał głową, po czym jednym zgrabnym ruchem otworzył przed dziewczyną drzwi.

- Na razie, Zayn – powiedziała, teraz znacznie mniej zmieszana, niż jeszcze chwile temu. Może dlatego, że ten dziwny uśmieszek nie mógł opuścić jej twarzy?

- Do zobaczenia, Hollywood.

Carolyn przekroczyła próg mieszkania, kierując się do wyjścia z kamienicy. Przez całą drogę do samochodu Maxine zastanawiała się nad jedną, na pozór bardzo prostą rzeczą. Próbowała sobie przypomnieć moment, w którym zakochała się w Zaynie Maliku.

~*~

- Przepraszam! – zaczęła Carrie, gdy tylko znalazła się w samochodzie należącym do jej przyjaciółki. Maxie siedziała za kółkiem, witając blondynkę szczerym uśmiechem.– Mam nadzieję, że długo na mnie nie czekałaś.

Ellis machnęła ręką, po czym – zupełnie zaskakując tym Carrie – szybko odwróciła spojrzenie. Unikając kontaktu wzrokowego, odpaliła silnik furgonetki i ruszyła w drogę.

- To ja przepraszam.

- Ty? Za co?

Maxie należała do tych osób, które z ogromną wrażliwością podchodzą do otaczającego ich świata. I choć cechowała ją ogromna odwaga, dziewczyna otwierała się tylko i wyłącznie przy naprawdę bliskich jej osobach. Kiedyś Carolyn mogła z dumą mówić, że do nich należała, dlatego doskonale wiedziała, jak Ellis reaguje, gdy coś zaprząta jej myśli. Tyle, że Maxine czasem nie miała śmiałości mówić o pewnym kwestiach w obawie, że kogoś może urazić. Blake była pewna, że podobna sytuacja ma miejsce właśnie teraz.

- Chciałaś pewnie spędzić trochę czasu z Zaynem, ale Harry…

Carrie roześmiała się głośno, przerywając tym samym swojej przyjaciółce.

- Nie przepraszaj za to – oznajmiła z uśmiechem. – Zresztą, jestem ci ogromnie wdzięczna, że kryłaś mnie przed ojcem. Jakby nie było, mój tata myśli, że spędziłam całą noc u ciebie. Chyba dostałaby zawału, gdyby dowiedział się, że spałam u kolegi. Czasem wydaje mi się, że wciąż traktuje mnie jak dziesięciolatkę.

Maxie nic nie odpowiedziała, co pozwoliło Carrie myśleć, że jeszcze nie wyjaśniły sobie wszystkiego.

- Wszystko w porządku? – zapytała niepewnie blondynka.

Ellis przełknęła głośno ślinę, dopiero teraz pozwalając sobie na krótkie zerknięcie w stronę swojej towarzyszki.

- Po prostu martwię się o ciebie – wyjaśniła po chwili.

- Martwisz się? Dlaczego? – zapytała, choć w jej głowie kłębiła się już pewna myśl. Najwyraźniej domyślała się, czego może obawiać się jej przyjaciółka.

- Nie chcę się wtrącać – zapewniła – ale martwię się o ciebie. A dokładnie o twoje serce.

- Moje serce? – Po raz kolejny Blake powtórzyła słowa Maxie. Najwyraźniej tylko na tyle było ją stać.

- Carrie, znam Zayna już od długiego czasu. I choć jest naprawdę dobrym kolegą dla Harrego, musisz wiedzieć, że Malik to nie facet, który angażuje się w jakiekolwiek związki. Traktuje dziewczyny dość przedmiotowo i z pewnością nie wiąże z nimi konkretnych planów. To samotnik.

- I uważasz, że złamie mi serce – dodała Carolyn.

- Po prostu chcę się upewnić, że –

- Spokojnie, Maxie. Za tydzień stąd wyjeżdżam. Nie mam zamiaru się w nim zakochiwać. Po prostu się kumplujemy. – Jasnowłosa starała się brzmieć, jak najbardziej przekonywująco. Nie miała zamiaru wyjść przed Maxine na dziewczynę, która nie potrafi kontrolować swoich uczuć. Jakby na to nie spojrzeć, nie była obojętna względem Malika. I choć, pragnęła o tym komuś powiedzieć, nie mogła pozwolić, by obawy Maxie wzięły górę.

Ellis oderwała na chwilę wzrok od drogi, by spojrzeć na przyjaciółkę. Szuła w jej oczach jakiegoś potwierdzenia.

- Nie martw się o mnie – oznajmiła Carrie. – Jestem dużą dziewczynką. Poradzę sobie.

To akurat był najmniej przekonywujący argument. Szczególnie dla Maxie, która długo po zerwaniu z Harrym nie mogła poradzić sobie z własnym życiem. I proszę, gdzie teraz była.

Samochód zatrzymał się. Maxie zaparkowała na podjeździe przed domem pana Blake’a, posyłając Carrie przyjazny uśmiech.

- Chodź. I tak jesteśmy już spóźnione.

- Spóźnione? Niby na co?

Ellis jednak nie odpowiedziała. Zamiast tego, z podstępnym uśmiechem zmierzała prosto do wielkiego domu. A wszystko się wyjaśniło, gdy dziewczyny weszły do środka.

Otóż, w salonie oprócz balonów, serpentyn i wielkiego napisu „wszystkiego najlepszego”, powieszonego na jednej ze ścian, powitało ich pięcioro ludzi.

Tata Carrie stał na samym czele, uśmiechając się szeroko. Annie krok dalej, klaskając w dłonie z podekscytowania. Harry opierał się o ścianę z nieco posępną miną, jak zawsze mową ciała pokazując, jak bardzo jest tym wszystkim zainteresowany. Jednak nie on był w tym obrazku najważniejszy. Znacznie istotniejszą sprawą, zdawała się być obecność dwóch pozostałych osób.

Amy i Lucas stali gdzieś pośrodku, uśmiechając się szeroko, wyraźnie zadowoleni z zaskoczonej miny Carolyn. Wyglądało na to, że plany, jakie poczynili jeszcze, gdy Carrie była w Nowym Jorku wciąż były aktualne. Zerwanie z chłopakiem, ani kłótnia z przyjaciółką nie sprawiła, że odwołali swój przyjazd. Najwyraźniej w zmowie z jej tatą, postanowili mimo wszystko się tu pojawić i świętować dwudzieste urodziny Carrie.

Tylko dlaczego Carolyn wcale nie ucieszyła się na ich widok?

- Wszystkiego najlepszego! – zawołali zgodnie wszyscy goście.

Kocham Was i dziękuję za cierpliwość! ♥