Rozdział 13

Nikogo nie dziwił fakt, że każda pobliska knajpka była pełna ludzi. Podobnie, jak znajomi Carrie, inni uczestnicy festiwalu również umierali z głodu po całonocnym imprezowaniu. Niektórzy, dzięki Bogu, jeszcze nawet nie wyszli ze swoich namiotów, co pozwalało Carrie myśleć, że znajdą wolne miejsce, by gdzieś zjeść.

I w końcu się udało - w jednej z knajp znaleźli dwa wolne stoliki. Carrie niestety nie mogła powiedzieć, że jest jakoś szczególnie zadowolona z wyboru miejsc, gdyż tuż przed nią usiadł Zayn wraz z Erin. Dziękowała jednak, że Liam, Niall i Maxie zdecydowali się również dołączyć do jej stolika. Łudziła się, że dziwne napięcie, które gwarantuje obecność Erin rozleje się gdzieś po bokach dzięki szerokiemu uśmiechowi Horana.

- Czy tu w ogóle ktoś obsługuje te stoliki? – zajęczała Erin, nie mogąc wytrzymać tego całego oczekiwania. Siedzieli już, co prawda, dziesięć minut na miejscach, ale nikt oprócz panny Kolorowe Pasemka nie narzekał. W knajpie był duży ruch, więc kelnerzy mieli ręce pełne roboty. Chwila cierpliwości przecież nikogo nie zbawi, prawda?

- Zaraz na pewno ktoś podejdzie – powiedziała Maxie, po raz kolejny przeglądając menu. Zdaje się, że dziewczyna próbowała zachowywać się jak najzwyczajniej, podczas gdy Harry wciąż był w jej głowie. Carrie współczuła jej z całego serca. Nie chciałaby być na miejscu dziewczyny i męczyć się w towarzystwie byłego chłopaka. Szczególnie, że po incydencie z pierwszej nocy, Styles unikał Maxine jak ognia.

Carolyn, nie chcąc wdawać się w rozmowę z Erin, odwróciła się zerkając na drugi stolik, przy którym siedział Harry, wraz z Louisem, Teddy, Dannym i jeszcze jakąś nieznaną Carolyn dziewczyną. Oni również nie zostali jeszcze obsłużeni, ale w porównaniu do Erin, nie zdawali się tym przejmować. Śmiali się głośno – a przynajmniej Danny i Louis – opowiadając sobie żarty i przybijali piątki, gdy ktoś powiedział coś nad wyraz zabawnego.

- Ziemia do Carrie – zawołał radośnie Niall, potrząsając ramieniem dziewczyny.

Blondynka szybko odwróciła się, spoglądając zdezorientowana na swojego przyjaciela.

Co tym razem ją ominęło?

- Pytałem, co chcesz zamówić? – powtórzył, przyglądając się jej uważnie. Jednak, jego wzrok był niczym w porównaniu do przenikliwego spojrzenia Zayna. Czekoladowe oczy lustrowały ją, jakby chciały odczytać jej myśli, które Blake tak starannie próbowała zamaskować.

- Och – odpowiedziała jedynie, zdając sobie sprawę, że nie przemyślała tej kwestii. Wciąż była myślami przy Lucasie i tym, co postanowili, dlatego jakimś cudem nawet nie spojrzała na menu. – Wezmę cokolwiek.

- Cokolwiek? Ble! Oferują tu kilka naprawdę dziwnych potraw, więc błagam, nie bierz czegokolwiek.

Carrie przywołała na usta delikatny uśmiech, mając nadzieję, że wybroni ją to od nadmiernej uwagi Zayna, który najwyraźniej wciąż doszukiwał się odpowiedzi na zadane wcześniej przy ognisku pytanie.

- Co polecasz? – zapytała Nialla.

Chłopak podrapał się po głowie.

- Weź pizzę. Albo hamburgera. To jest z pewnością bezpieczne. O, nie, nie, nie. Weź bigos. Tak, bigos. Chyba, że wolisz frytki. Ale frytki są już nudne.

Jasnowłosa westchnęła cicho, odnajdując inną opcję ratunku.

- Wiecie co? Zapytam może o kelnerkę. Kto wie, czy zamówień nie składa się przy barze…

I nim ktokolwiek zdążył odpowiedzieć, Carrie wstała od stolika, i ruszyła szybkim krokiem do baru. Przepchnęła się pomiędzy ludźmi, stając oparta o jego blat. Wzrokiem zaczęła szukać jakiejś pomocnej duszy i w momencie, gdy chciała przywołać jedną ze stojących nieopodal osób z obsługi, poczuła dłoń zaciskająca się na jej biodrze.

Nim zdążyła się odwrócić lub w jakikolwiek inny sposób zareagować, tuż przy policzku poczuła kujący zarost, a dobrze znany zapach uniósł się wokół niej.

- Powiedz mi. – Nie spodziewała się, że Zayn pójdzie za nią. Co więcej, była pewna, iż ucieczka od stolika zagwarantuje jej trochę potrzebnej przestrzeni. Malik jednak wydawał się tym zupełnie nie przejmować.

- Co mam ci powiedzieć? – westchnęła. Już chciała się odwrócić do niego twarzą, jednak szybko spostrzegła, że to będzie dość niebezpieczne posunięcie. Mulat znajdował się niebezpiecznie blisko, a ona nie chciała ryzykować.  

- Widzę przecież, że coś się stało – szepnął do jej ucha. Jego zarost wciąż ocierał się o jej delikatną skórę, sprawiając, że po jej ciele przechodziły dziwne dreszcze. – To cały czas siedzi w twojej głowie. Nie możesz przestać o tym myśleć…

Carrie czuła się przy nim nieco otępiała, dlatego sklejenie sensownej wypowiedzi zdawało się naprawdę trudne.

- Powiedz mi. Chcę wiedzieć – dodał, mocniej zaciskając rękę na jej biodrze. Gdyby tego było mało, znalazł się jeszcze bliżej dziewczyny, jakby ów bliskość miała mu pomóc w uzyskaniu odpowiedzi.

- Powiedziałam ci przecież, że wszystko jest w porządku – oznajmiła, chcąc by jej głos brzmiał naturalnie.

- Przestań udawać – syknął. Zapewne nieco ostrzej niż planował, dlatego nadrobił następnymi słowami: - Widzę, że zjada cię to od środka. Coś poszło nie po twojej myśli, Hollywood. A ja chcę wiedzieć, co.

Blake zacisnęła zęby, próbując przywołać odwagę, jaką jeszcze przed poznaniem Zayna swobodnie mogła się szczycić. Zabawne, że przy nim stawała się bezbronną dziewczynką, która nie potrafiła się skutecznie bronić. Chciała to desperacko zmienić.

Zepchnęła rękę Malika ze swojego biodra, odwracając się do niego twarzą. Szybko umiejscowiła dłoń na jego klatce piersiowej, chcąc odsunąć chłopaka od siebie jak najdalej. Z całych sił, próbowała nie myśleć, że rano jeszcze nie miał na sobie koszulki, a wtedy mogła swobodnie podziwiać jego tatuaże.

- Za kogo ty, do diabła, się uważasz? – warknęła. – Nie muszę ci o niczym mówić. Zajmij się swoimi cholernymi sprawami, a mnie zostaw w spokoju.

- Tego właśnie chcesz? – zapytał, skanując ją uważnie czekoladowymi oczyma. – Bo wydaje mi się, że wczoraj byłaś naprawdę zadowolona z mojej uwagi.

- Właśnie, wydaje ci się. Dlatego, z łaski swojej, zostaw mnie w spokoju. Przestań mieszać mi w głowie tymi swoimi humorkami. Ach, i przestań zadawać te głupie pytania. Jednak skoro jesteś taki ciekawy, to „nie jest w porządku”. A to tylko i wyłącznie przez ciebie.

Carrie z powrotem odwróciła się w stronę baru, poszukując wzrokiem kogoś z obsługi. A gdy w końcu znalazła, nieco niegrzecznie zażądała, by ktoś w końcu przyjął od nich zamówienie. Oczywiście, nie chciała się wyżywać na niewinnych ludziach, jednak złość nie pozwalała jej myśleć trzeźwo.

Zayna już za nią nie było, i jak się chwilę później okazało, przy stoliku również nie siedział. Zmył się z baru nie mówiąc nic nikomu i Carrie – jako jedyna – nie miała o to pretensji. Co więcej, odetchnęła z ulgą, że nie będzie musiała mierzyć się z jego intensywnym spojrzeniem i przytłaczającą osobowością.

Korzystając z chwili nieobecności chłopaka, włączyła się do rozmowy pomiędzy jej znajomymi. Liam nie po raz pierwszy okazał się mieć podobne do niej zdanie na wiele tematów, a Niall - jak to Niall - nadrabiał śmiechem. Zdawało się, że tego chłopaka bawiło absolutnie wszystko. Co momentalnie sprawiło, że Carrie zaczęła się zastanawiać, jak ten przesympatyczny i uroczy blondyn zaprzyjaźnił się z Harrym i jego równie gburowatym kolegą Zaynem?

Wraz ze zniknięciem Zayna dzień zdawał się stawać coraz lepszy. Doskonałym tego przykładem okazała się Maxie, która po niedługim czasie nieco się rozluźniła i udzielała się w rozmowie tak samo, jak Carrie. Na boczny tor zeszła Erin i bez wątpienia nie była z tego zadowolona. Dlatego zaraz po tym, jak kelner przyniósł ich zamówienie, Erin zabrała swój talerz i przesiadła się do stolika Harrego. Zdaje się, że bez Zayna u swojego boku nie potrafiła wytrzymać towarzystwa pozostałych.

Śniadanie, które w istocie bardziej przypominało obiad, minęło im w przyjemnej atmosferze. Carrie w końcu zapomniała o Lucasie i dała się ponieść chwili.
Nagle wszystko stało się prostsze. Wszystko, poza pewnym, dziwnym wydarzeniem, którego sama nie potrafiła wyjaśnić.

- Maxie – zagaiła do swojej dawnej przyjaciółki, gdy wychodziły z restauracji. Szły za pozostałymi kolegami w nieco większej odległości, podczas gdy tamci ochoczo gawędzili na temat zbliżającego się kolejnego koncertu.

Dziewczyna odwróciła głowę w stronę Carrie, spoglądając na nią pytająco. Od razu zauważyła niepewność w zwykle odważnym spojrzeniu blondynki, dlatego przystanęła na chwilę.

- Mam pytanie – kontynuowała Blake. – Oczywiście jest mało znaczące i kompletnie nieuzasadnione…

Dziwne zapewnienia Carolyn sprawiły jedynie, że Maxine nabrała tylko większych podejrzeń.

- Wszystko gra?

- Tak, oczywiście – ciągnęła Carrie. – Zastanawiałam się tylko… Jak dobrze znasz Zayna?

Maxie, o dziwo, nie wydawała się być szczególnie zaskoczona pytaniem swojej towarzyszki. Co więcej, na jej ustach pojawił się delikatny uśmiech, który był małym, ledwie zauważalnym sygnałem tego, że Maxie już czegoś wcześniej się domyślała.

- Nie jesteśmy bliskimi przyjaciółmi, jeśli o to pytasz – zaczęła. – Zayn zresztą ma niewielu przyjaciół. Nie dopuszcza do siebie zbytnio ludzi. Nawet Nialla, czy Danego trzyma na dystans.

- Z Harrym wydaje się dogadywać.

Szatynka ledwie widzialnie zadrżała na dźwięk imienia swojego byłego chłopaka.

- Może dlatego, że są do siebie podobni – odpowiedziała po chwili zwłoki. -  Harry także trzyma ludzi na dystans. Choć niektórym się wydaje, że traktuje ich jako dobrych przyjaciół, nic bardziej mylnego. Jest bardzo ostrożny w kontaktach z ludźmi. Zayn również.

- Wiesz jak się poznali?

- Zayn zrobił Harremu kilka tatuaży. A potem okazało się, że nie pałają sympatią do tych samych ludzi. Mogłoby się wydawać, że nic bardziej nie może zjednoczyć…

Carrie zmarszczyła brwi, wyraźnie zaintrygowana. Chciała zadać kolejne pytanie, jednak poczuła się dziwne, obgadując chłopaka za jego plecami. Czuła, że najlepszym rozwiązaniem byłoby, gdyby Malik sam zwierzył jej się z tych kilku rzeczy.

- Zaszło coś między wami? - zapytała Maxie. W pytaniu nie było jednak ani ziarna wścibskości. Szatynka zadała pytanie, bowiem chciała znać odpowiedź, by w jakiś sposób pomóc Carrie z własnymi myślami. Widziała, że coś bez wątpienia siedzi w głowie jej dawnej przyjaciółki i wiele by dała, by zdjąć z niej ten ciężar.

- Całowaliśmy się. – Sama Carrie była zaskoczona, z jak wielką łatwością powiedziała swojej rozmówczyni o wczorajszym incydencie. – Nie mam pojęcia, jak do tego doszło. Wszystko stało się tak szybko.

Maxie uśmiechnęła się promiennie.

- Zayn cię lubi.

Blake prychnęła.

- On mnie nie znosi. Przez cały czas jest taki opryskliwy.

Szatynka pokręciła głową z udawaną dezaprobatą.

- Rozmawia z tobą, a to znaczy, że choć w najmniejszym procencie musi cię lubić. Malik nie jest osobą, która marnuje czas na kontakty z ludźmi, których ma głęboko w poważaniu. Jeśli poświęcił ci odrobinę ze swojego czasu, to znaczy, że musisz być tego warta.

Carrie ponownie prychnęła.

- Nie wierzę, że nie rozmawia z ludźmi. Odpowiada czasem Erin na jej głupie pytania…

- Och, Carrie, nie bierz wszystkiego tak dosłownie. I przestań to wciąż analizować. Nie wiem, czy pamiętasz, ale rozmawiamy o Zaynie. Znam tylko jednego bardziej skomplikowanego chłopaka od Malika i uwierz mi, im bardziej analizujesz jego zachowanie, tym gorzej dla twojego zdrowia psychicznego. Zawsze myślałam, że facet to byt prosty. Och, broń cię panie Boże, ale za nic w świecie naprawdę nie zrozumiesz ich toku rozumowania. A mówi się, że to kobiety są skomplikowane…

Carrie roześmiała się promiennie, nagle zapominając o wszystkich pytaniach. Zamiast tego skupiła się na swojej starej przyjaciółce. Nagle zdała sobie sprawę, jak bardzo za nią tęskniła. Za nią, Niallem i wspólnie spędzanym w trójkę czasem. Zapragnęła przeżyć lata przedszkola i pierwsze klasy podstawówki jeszcze raz. Tak, by na nowo móc się z nimi przyjaźnić i dzielić nowe doświadczenia. By znowu zbierać robaki z piaskownicy i udawać, że sprzedają je za miliony. Albo robić kawały sąsiadom i zganiać winę na pierwszego lepszego przechodnia. Tęskniła nawet za najprostszą grą w chowanego. Wszystkim, gdzie tylko znowu tworzyli najlepszą paczkę przyjaciół.

Chwilę później dziewczyny ruszyły za swoimi znajomymi, zmierzając w stronę pola namiotowego. Stamtąd znowu mieli ruszyć pod scenę, by spędzić czas na kolejnych, ekscytujących, a czasem nawet zapierających dech w piersiach koncertach.

Carrie, trzymając kciuki za to, by Lucas nie próbował się do niej dodzwonić, wyciągnęła telefon z kieszeni. Z pewną obawą odblokowała klawiaturę i momentalnie wypuściła powietrze, gdy tylko zauważyła brak jakichkolwiek połączeń.

Szybko postanowiła sobie w duchu, że do końca dnia nie będzie przejmowała się Lucasem. Miała już dość wyrzutów sumienia. I choć teoretycznie wszystko sobie wytłumaczyli, Carrie wcale nie czuła, jakby miała czystą kartę. Co to, to nie.

Od ich ostatniej rozmowy nie minął nawet dzień, a dziewczyna już teraz miała dość tego związku. I choć nie była blisko Lucasa, dusiła ją sama wiedza o nim. Dusiła ją nawet myśl, że na wiadomość o jego zdradzie nie poczuła zazdrości, a jedynie ulgę. Próbowała sobie tłumaczyć to faktem, iż sama nie byłą bez win, dlatego wtedy ucieszyła się, że mogą w jakimś stopniu być w tej sprawie równi…

Ach, sama gubiła się we własnych przemyśleniach. Szczególnie, że pewna jej część próbowała przedostać się na wierzch i z całej siły krzyczeć „Idiotko! Co ty, do diaska, robisz?”.

Carrie leniwie podniosła głowę znad telefonu, zauważając, że wokół niej nie ma nikogo. Znajdowała się przy namiotach zupełnie sama i zdała sobie sprawę, że jej myśli doprowadziły do tego, iż zgubiła kolegów. Ostrożnie schowała telefon do kieszeni, rozglądając się ponownie w poszukiwaniu jakiejś znajomej twarzy. Nic z tego.

Ale ni stąd, ni zowąd, poczuła dłoń zaciskającą się na jej nadgarstku. Zanim zdążyła zareagować została popchnięta w stronę stojącego tuż obok niej samochodu. Oparta o jedne z drzwi pojazdu i uwieziona między rękoma oprawcy nie miała żadnej drogi ucieczki.

A gdy zobaczyła czekoladowe oczy, uważnie wpatrujące się w jej ciało, zdała sobie sprawę, że nieśpieszno jej do ucieczki. Chciała zostać jeszcze przez chwilę, by móc zatopić się w tym hipnotyzującym spojrzeniu.

Niestety, Malik zdawał się być mistrzem w psuciu magicznej atmosfery.

- Nie obchodzą mnie twoje wymówki – warknął. – Chyba jasno się wyraziłem, że chcę wiedzieć, co zaprząta twoje myśli.

Nigdy, ale to nigdy wcześniej Carrie nie spotkała się z taką determinacją u faceta. Zwykle, gdy zadawali jej pytania, albo chcieli dowiedzieć się „co u niej słychać” nie byli jakoś szczególnie zafascynowani odpowiedziami. Były to raczej grzecznościowe rozmówki, by podtrzymać znajomość. Zresztą, na imprezach nie często trzeba było zabawiać swojego rozmówce czymś naprawdę szczerym.

Zayn był zupełnie inny. Może, jak to Maxie powiedziała, nie interesowali go wszyscy ludzie i zapewne nie miał zamiaru tracić czasu na znajomości, które nie miały dla niego znaczenia. Jednak w jakimś pokręconym stopniu interesowała go Carrie i naprawdę chciał ją poznać. Było to dla dziewczyny zaskakujące, jak również niezmiernie intrygujące.

Co było w niej bowiem na tyle interesującego, że Zayn Malik z tak wielką determinacją dążył do poznania odpowiedzi?

- Powiedz mi – powtórzył, nie pierwszy raz tego dnia.

Tyle że Carrie nie chciała udzielić mu odpowiedzi. Nie chciała mu powiedzieć o Lucasie i o pułapce, w której nieświadomie się znalazła. Nie chciała mu opowiadać o poczuciu winy i czystych kartach, nie mających dla niej większego znaczenia.

Kto wie, może Carolyn zrobiła to, by uniknąć odpowiedzi? Może tak bardzo chciała pozostawić swoje winy w tajemnicy? Nieistotne. Liczył się tylko efekt. A efekt był taki, że niespodziewanie złapała twarz Zayna w obie dłonie, przyciągając go gwałtownie do siebie i złączając ich usta w pocałunku. Zachłannym, pełnym pożądania pocałunku, którego ani ona, ani Zayn się nie spodziewali. Niemniej, w żadnym razie nie oznaczało to, że nie byli na niego przygotowani. A przynajmniej można było to wnioskować po idealnym dopasowaniu do siebie dwójki ludzi. Był to ich drugi pocałunek, ale wydawali się być ze sobą niezwykle dobrze zaznajomieni. Każdy ruch był przez drugiego oddany, a pewność z jaką trzymali się kurczowo swoich ciał była nie do opisania.

Ich ruchy były gwałtowne, zachłanne i pełne niezrozumiałej potrzeby. Jakby każdy następy dotyk, jedynie zwiększał ich pożądanie. Zwiększał żądzę i nie pozwalał im się zatrzymać.

Ich dłonie były wszędzie. A usta? Usta wciąż grzeszyły w rytmie zachłannych pocałunków.

Zdaje się, że to tyle, jeśli chodzi o czyste sumienie.

ask.fm/charlie_lina